Rechtsinstrument - Hoofdinhoud

Associatieovereenkomsten (ook wel 'associatieverdragen' of 'associatie-akkoorden' genoemd) zijn bindende afspraken die de Europese Unie i met derde landen i sluit. Het is een specifiek soort internationale overeenkomst i, gericht op verregaande samenwerking tussen de EU en het betreffende land. De overeenkomsten zijn met name gericht op economische samenwerking en handel, maar raken vaak aan veel andere onderwerpen, zoals versterking van de rechtsstaat en bescherming van de mensenrechten.

Partnerschaps - en samenwerkingsovereenkomsten (in het Engels partnership and cooperation agreements - PCA's) zijn bindende afspraken die de Europese Unie i met derde landen i sluit. Door middel van deze overeenkomsten tussen de EU-lidstaten i en een ander land ondersteunt de Europese Unie dat land bij de bevordering van de democratie en bij de ontwikkeling van de economie.

Handelsovereenkomsten (ook wel: vrijhandelsovereenkomsten) zijn bindende afspraken die de Europese Unie sluit met derde landen i of internationale organisaties. Het is een specifiek soort internationale overeenkomst i, gericht op het bevorderen van de handel.

Met dit type akkoord stellen de Raad van Ministers i, het Europees Parlement i en de Europese Commissie i bestuurlijke kaders vast voor de Europese Unie i. Het doel is de efficiëntie te verhogen en conflicten tussen de instellingen te voorkomen of beperken. Een interinstitutioneel akkoord kan bindend zijn, maar dat hoeft niet.

Verdragen zijn in het algemeen overeenkomsten tussen landen over ieder mogelijk onderwerp. Voor verdragen geldt het internationaal recht. De belangrijkste regel in het internationaal recht is dat verdragen bindend zijn: landen moeten zich er aan houden.

Een akte is een geschrift dat wordt opgemaakt tot bewijs van een rechtshandeling. In de Europese Unie i worden akten soms gebruikt bij het opstellen van later te sluiten verdragen i.

Een protocol is een bijlage bij een verdrag i die een specifiek onderdeel van dat verdrag verder in detail uitwerkt of wijzigt, bijvoorbeeld door uitzonderingen op een regel op te nemen. Ondertekenaars van een verdrag tekenen ook voor de bijgevoegde protocollen.

Dit type bindend besluit van de Europese Unie i, dat sinds de inwerkingtreding van het Verdrag van Lissabon i niet meer wordt toegepast, bevatte regels voor individuele burgers, organisaties of lidstaten. Degenen voor wie de regels gelden, moesten afzonderlijk in de beschikking worden genoemd.

Dit type bindende besluit van de Europese Unie i, dat sinds de inwerkingtreding van het Verdrag van Lissabon i niet meer wordt toegepast, werd gebruikt voor besluiten die niet als één van rechtsinstrumenten die verdragswege waren vastgesteld gebruikt kon worden. Kortom, het is een soort rest-categorie van besluiten, zoals het instellen van comités, benoemingen, interne reglementen en - in strikt juridische zin - werd ook de begroting i vastgesteld per besluit sui generis.

Het gemeenschappelijk optreden is een gezamenlijk operationeel optreden van de lidstaten i van de Europese Unie i op het terrein van het Gemeenschappelijk Buitenlands- en Veiligheidsbeleid. Daarin worden onder andere de doelstellingen, middelen en tijdsduur van het optreden vastgelegd. Een gemeenschappelijk optreden is bindend.

De gemeenschappelijke strategie heeft als doel het beleid van de lidstaten i van de Europese Unie i op het terrein van het Gemeenschappelijk Buitenlands- en Veiligheidsbeleid af te stemmen en op één lijn te krijgen. De gemeenschappelijke strategie is bindend voor de lidstaten.

Het gemeenschappelijk standpunt is een gezamenlijke lijn die lidstaten i van de Europese Unie i vaststellen op een bepaald onderwerp op het terrein van het Gemeenschappelijk Buitenlands- en Veiligheidsbeleid en - voor het Verdrag van Nice i - ook het terrein van justitie en binnenlandse zaken. Een gemeenschappelijk standpunt is bindend.

Dit type bindende besluit van de Europese Unie i, dat sinds de inwerkingtreding van het Verdrag van Lissabon i niet meer wordt toegepast, regelde dat nationale lidstaten wettelijke en bestuursrechtelijke bepalingen onderling konden aanpassen, maar het eindresultaat werd vastgesteld. Het kaderbesluit werd alleen gebruikt op het terrein van justitie en binnenlandse zaken of - later - politiële en justitiële samenwerking in strafzaken.

Dit type bindend besluit van de Europese Unie i, dat sinds de inwerkingtreding van het Verdrag van Lissabon i niet meer wordt toegepast, werd gebruikt om regels vast te leggen op het terrein van justitie en binnenlandse zaken of - vanaf 2003 - politiële en justitiële samenwerking in strafzaken.

Met deze bindende overeenkomst konden de lidstaten i van de Europese Unie i vastleggen dat zij op viertal terreinen, waarop de Europese Unie geen of zeer beperkte bevoegdheid had, onderling samen te werken.

In dit niet-bindende besluit van de Europese Unie i beoordeelt de Raad van Ministers i een bepaalde ontwikkeling en/of stelt de Raad in algemene termen een doel. De resolutie heeft politieke betekenis, maar in een resolutie staat niet hoe dat doel moet worden bereikt.

Dit bindende besluit van de Europese Unie bevat uitgewerkte regels en voorschriften en is verbindend in al zijn onderdelen. In beginsel geldt een gedelegeerd besluit voor iedereen. Indien gedelegeerde besluiten op specifieke personen of instanties zijn gericht, zijn ze alleen voor hen verbindend.

Dit bindende besluit van de Europese Unie bevat uitgewerkte doelstellingen waar alle lidstaten i van de Europese Unie i aan moeten voldoen. De lidstaten zijn verplicht de doelstellingen te verwezenlijken; de wijze waarop staat de lidstaten vrij. Zo kunnen ze rekening houden met de specifieke situatie in hun eigen land. Lidstaten zijn verantwoordelijk voor de juiste en tijdige implementatie i van gedelegeerde richtlijnen.

Dit bindende besluit van de Europese Unie i geldt rechtstreeks in alle lidstaten i van de Europese Unie i. Hierdoor hebben gedelegeerde verordeningen dezelfde werking als een nationale wet. In geval van strijdigheid staat de gedelegeerde verordening boven nationaal recht.

Een uitvoeringsbesluit is verbindend in al zijn onderdelen. In beginsel geldt een uitvoeringsbesluit voor iedereen. Indien uitvoeringsbesluiten op specifieke personen of instanties zijn gericht, zijn ze alleen voor hen verbindend.

Dit bindende besluit van de Europese Unie bevat bepalingen waar alle lidstaten i van de Europese Unie i aan moeten voldoen. De lidstaten zijn verplicht de doelstellingen te verwezenlijken; de wijze waarop staat de lidstaten vrij, al zijn uitvoeringsmaatregelen vaak nauwgezet beschreven en is de ruimte voor eigen invulling gering. Lidstaten zijn verantwoordelijk voor de juiste en tijdige implementatie i van uitvoeringsrichtlijnen.

Dit bindende besluit van de Europese Unie i geldt rechtstreeks in alle lidstaten i van de Europese Unie i. Hierdoor hebben uitvoeringsverordeningen dezelfde werking als een nationale wet. In geval van strijdigheid gaat de uitvoeringsverordening echter boven nationaal recht.