Mee met de soepbus: Nederland doet (me wat)! - Hoofdinhoud
Vrijdag 16 maart ben ik in het kader van Nederland Doet mee geweest met de soepbus van het Leger des Heils, gewoon in mijn woonplaats Zwolle. Arie was de eerste helft van de avond op pad. Halverwege hebben we elkaar afgelost. Dat mijn wijk Holtenbroek divers is en veel sociale huurwoningen inclusief sociale problemen heeft, wist ik. Maar het kwam erg dichtbij toen ik gisteren soep en koffie uitdeelde aan mijn wijkgenoten.
Na Holtenbroek volgde Dieze. Een langere stop maakten we in het Nel Banninkhuis, de nachtopvang van het Leger des Heils. De animo voor de soep was niet zo groot. Wel voor een praatje met de hulpverleners. Over hoe het nu verder moest, of er even naar allerlei papieren en formulieren kon worden gekeken. We eindigden aan de Turfmarkt. Hier vond de soep gretig aftrek. En voor een praatje over de politiek waren de mensen ook wel in. Ze waren benieuwd of ik nu ook een debat ging aanvragen over de soepbus. Er gingen volgens hen debatten over minder belangrijke zaken… Over de Zwolse soepbus wordt het lastig debatteren in Den Haag. Wel is er debat nodig over de redenen waarom mensen uiteindelijk bij de soepbus terechtkomen. Steeds meer mensen lukt het niet in de Nederlandse samenleving te overleven. Mensen zijn verstrikt geraakt in relatieproblemen, schulden, regels, formulieren en loketten. Vaak gaat het om te veel problemen en te weinig geld om te kunnen wonen, schulden af te betalen en in een verslaving te voorzien. Het idee dat deze mensen volgens het Kabinet ook nog eens een eigen bijdrage in de GGZ moeten betalen als ze werk willen maken van hun psychische en verslavingsproblemen!
Ik heb inmiddels op veel plekken in de wereld armoede gezien. In de sloppenwijken in de Dominicaanse Republiek ruikt armoede naar afval en open riolen. Armoede in Zwolle ruikt naar alcohol, zware shag en ongewassen lijven en kleding.
Gisteren was het Nederland-doet-dag. Ik heb heel even gedaan wat tientallen hulpverleners elke dag doen: omzien naar mensen die aan de onderkant van de samenleving terecht zijn gekomen. Respect daarvoor! Het was niet het ‘doen’ wat me gisteren het meest heeft geraakt. De ontmoeting en gesprekken met mensen hebben wat met mij gedaan. Gisteren was ‘Nederland-doet-me-wat-dag’!