Het persoonlijke, de politiek en het recht - Hoofdinhoud

Het is tweeeneenhalf jaar geleden dat ik mijn laatste stukje op dit blog schreef. Blijkbaar gaf de combinatie van actieve politiek in de Eerste Kamer, werk en privé mij voldoende gelegenheid de eieren die ik kwijt wilde op die verschillende plekken te leggen. Of namen ze zoveel tijd in beslag dat er te weinig over bleef voor een relativerend blogje.

Inmiddels ben ik twee maanden uit de Eerste Kamer, en werk ik nu vooral in mijn advocatenpraktijk. Een praktijk waarin ik me bezig houd met het familierecht en met het bijstaan van slachtoffers van zeden- en geweldsmisdrijven. Een praktijk waarin het vooral om het persoonlijke gaat. Het persoonlijke in relatie tot het recht.

Ik vind het prachtig werk, advocaat zijn. Het vraagt om juridische kennis, inzicht en strategisch denken, en je kunt echt iets betekenen voor mensen. Voor individuele mensen.

En juist in dat werken voor individuele mensen zie je ook weer hoe belangrijk politiek is, hoe bepalend wetgeving is, en hoe belangrijk de uitvoering van wat politici bedenken is. Je ziet de (vaak onbedoelde) effecten van wetgeving; je signaleert lacunes; je ziet tegen welke blokkades mensen oplopen om niet alleen recht te hebben, maar ook rechtvaardig behandeld te worden.

Je ziet de discrepantie tussen het Haagse wens- en maakbaarheidsdenken en de manier waarop mensen in de praktijk hun leven vormgeven.

Ik vind het belangrijk om de link tussen de praktijk van alle dag en de theorie van wetgeving, beleid en politiek te blijven leggen. Om te laten zien wat de effecten van wetgeving op mensen zijn, en andersom: om te signaleren welke problemen in de praktijk vragen om politieke of beleidsmatige oplossingen.

Nu ik mijn platform in de Eerste Kamer kwijt ben, moet ik weer op zoek naar andere manieren om de link tussen praktijk en politiek/beleid te leggen, en uit te dragen. En misschien is het weer met enige regelmaat bloggen er daar wel één van.

Er komen onderwerpen genoeg langs.

Het nieuwe wetsvoorstel partneralimentatie als voorbeeld van het losgezongen emancipatoire wensdenken; hoe de terechte vraagtekens rondom de 'bedenktijd' voor het doen van aangifte van verkrachting via de soacial media tot ophef werd en leidde tot politiek geroeptoeter, ik noem maar wat.

Ik neem mij dus voor weer te gaan bloggen.

Of dat op dit blog, en onder deze titel moet?

Voorlopig wel, al is het maar omdat ik geen zin heb in het gedoe van een nieuw blog met nieuwe titel, lay-out, etcetera.

En eigenlijk is het thema ook nog steeds hetzelfde: de link tussen theorie en praktijk: het persoonlijke is politiek.