2010 - week 15 - Hoofdinhoud
Maandag 12 april
Vandaag houdt Professor Leo de Haan, directeur van het Afrika Studiecentrum, zijn afscheidscollege. Per 1 mei zal hij een nieuwe functie aanvaarden als directeur van het ISS, Institute of Social Studies en wordt hij bij het Afrika Studiecentrum opgevolgd door Professor Ton Dietz. Als voorzitter van het Curatorium mag ik het woord voeren en meelopen in de cortège. Dat is de tweede keer binnen een paar weken dat ik mij in een rij illustere professoren bevind…Leo houdt een prachtig afscheidscollege. Hij benadrukt onder meer dat er in het algemeen weinig vertrouwen is in het kunnen van Afrika en dat sluit aan bij mijn woorden, dat Afrika veel meer te bieden heeft en veel meer is dan een interessant (of lastig) ontwikkelingscontinent.
Dinsdag 13 april
Voor aanvang van het vragenuurtje om 14.00 uur herdenken we de omgekomen President van Polen, zijn vrouw en onze Poolse collega’s. Onvoorstelbaar wat daar gebeurd is, dat realiseer je je weer extra op zo’n moment van herdenking in Kamer. Hoe kwetsbaar zijn we uiteindelijke allemaal. ’s Avonds heb ik een spreekbeurt voor Passage in Veenendaal. Ieder keer ben ik er weer van onder de indruk hoe levend deze organisatie, vroeger Christelijke Plattelandsvrouwenbond, is. Hier tref ik weer een overvolle zaal zeer betrokken dames. Het onderwerp is ontwikkelingssamenwerking, maar we praten ook meer in het algemeen over het Kamerwerk en de staat van de politiek in ons land. Als ik laat thuiskom pak ik toch even snel mijn koffertje in. Het is de bedoeling dat ik morgenmiddag naar Helsinki vlieg, omdat ik (heel eervol!) gevraagd ben de openingsspeech te houden bij een conferentie van de OVSE over migratie. Ik heb nog geen toestemming om te gaan, donderdagmiddag zijn er stemmingen over de staatkundige vernieuwing van de Nederlandse Antillen. Als het daar spannend wordt bestaat de kans dat ik niet mag gaan…
Woensdag 14 april
Met koffer en al op pad. ’s Ochtends ontvang ik een ontzettend leuke groep multiculti jongeren. Ze komen allemaal uit het zuiden des lands en dat is hoorbaar aan hun onvervalst Brabants accent. De meesten volgen een MBO opleiding en als groep zetten ze zich in voor (allochtone) kinderen. Om die van de straat te houden en, door te helpen met huiswerk, het behalen van het schooldiploma mogelijk te maken. Ze hebben een percussie band en ik laat ze de foto’s zien die ik op mijn kamer heb, van Olodum, de Braziliaanse percussieband die ook opkomt voor kansen van kinderen in de sloppenwijken. Dan krijg ik het bericht dat ik niet weg mag: de stemmingen dreigen te spannend te worden morgen. Ik vind het zelf ook beter hier te blijven: hoewel ik geen woordvoerder NAAZ (Nederlandse Antillen en Arubaanse Zaken) ben, ben ik uiteraard wel bovengemiddeld betrokken bij wat er daar gebeurt. Als we Helsinki melden dat ik niet kom, is men zeer teleurgesteld. Even later krijg ik een telefoontje: ze hebben het programma omgegooid en het verzoek is of ik dan morgen, na de stemmingen afreis en mijn verhaal op vrijdagmorgen houd… Heel graag zelfs!
Donderdag 15 april
Weer met koffer en al op pad. Het is de bedoeling dat ik meteen na de stemmingen, die voor 15.30 gepland zijn, vertrek. Maar dan komt om 14.00 uur het bericht dat het luchtruim boven Nederland dicht zit… nu dan maar Helsinki definitief afgemeld, dit is overmacht…Het wordt een heel bijzondere bijeenkomst in de Kamer. Ook de Minister-President van de Antillen, mevrouw Emily de Jongh-Elhage en vertegenwoordigers van de parlementen van de Antillen en Aruba voeren het woord. Dan de stemmingen, waarbij we hoofdelijk stemmen op een waanzinnig voorstel van de PVV, die immers vinden dat we de Antillen op marktplaats te koop aan moeten bieden. Even overweg ik mijn luid en duidelijk TEGEN! in het Papiamento te zeggen, CONTRA! Maar ik doe het niet. Ik ben immers geen Antilliaanse. Na afloop constateren verschillende collega’s dat ik geëmotioneerd ben. Dat is ook zo. Het is nogal wat, wat we vandaag besloten hebben. Een belangrijke stap in de Koninkrijksrelaties, waar ik als volksvertegenwoordiger heel nauw bij betrokken ben. De Wereldomroep vraagt of ik iets dergelijks ook niet liever voor Suriname gewild had? Nee! Zeker niet! Ieder land volgt zijn eigen koers, heeft een eigen ontwikkeling.
Vrijdag 16 april
Ik vertrek vroeg naar Apeldoorn, waar ik, namens de Vaste Kamercommissie Defensie, de medaille-uitreiking aan militairen die gediend hebben in Afghanistan, Bosnië, Congo en Sudan meemaak. Altijd heel bijzonder zeker om zelf medailles te mogen ophangen en iets te mogen zeggen tegen de vrouwen en mannen (de laatste in een overgrote meerderheid, trouwens).Iedere keer valt het mij op dat het zo enorm gewaardeerd wordt dat er vertegenwoordiging vanuit de Tweede Kamer hierbij aanwezig is. Voor mij is het vanzelfsprekend: het respect voor wat deze mensen namens Nederland doen, mag wat mij betreft vaker en luider klinken, óók in de media.
Zaterdag 17 april
De NPS maakt een documentaire over mijn vader, Dr Johan Ferrier, laatste Gouverneur en eerste President van Suriname. Mijn zus Joan en ik hebben ernstig met de makers gepraat: kan het niet beter volgend jaar? Maar nee, het plan was en is deze documentaire rond zijn 100e geboortedag op 12 mei uit te zenden, nl op 8 mei aanstaande, en men is er al lange tijd mee bezig. Vandaag worden er opnames gemaakt van Joan en mij, herinneringen aan 13 augustus 1980, de dag dat hij aftrad als President en de decembermoorden, 8 december 1982….Het wordt een lange en intensieve dag.