Verslag van het werkbezoek van Esmé Wiegman aan Armenië - Main contents

Esmé Wiegman is voor een werkbezoek in Armenië en houdt een weblog bij. Hier vindt u haar verslagen.

25 oktober

Vandaag hebben we een bezoek gebracht aan het genocidemuseum. In 1915 en 1916 zijn 1,5 miljoen Armeniers door de Turken om het leven gebracht. Elk jaar wordt op 24 april deze genocide herdacht. Armenië heeft in die periode 12 regio's moeten afstaan aan Turkije. Indrukwekkende foto's lieten zien wat mensen hebben moeten doorstaan. Op de vlucht zijn veel vrouwen en kinderen aan de gevolgen van ondervoeding en uitputting overleden.

Ik begrijp nog steeds niet waarom Verhagen destijds als minister van Buitenlandse Zaken en Rosenthal nu het woord 'genocide' niet in de mond nemen, maar spreken over de 'Armeense kwestie'.

Vanmiddag hebben we de gaarkeuken van Rhazdan bezocht. Elke dag komen daar 51 mensen eten, omdat ze te arm zijn om zelf in eten te voorzien.

Mensen van de de Baptistengemeente verzorgen de maaltijden, maar bieden ook geestelijke zorg en toerusting.

Rhazdan was vroeger een industriestad waar veel mensen naartoe kwamen om te werken in de industrie van auto-onderdelen voor de Russische auto-industrie. Het einde van het communisme betekende echter ook een einde aan deze industrie en grote werkloosheid.

Alle problemen van dit land groeien echt boven mijn hoofd. Des te meer bewonder ik iedereen die zich hierdoor niet laat verlammen, maar simpelweg doet wat zijn hand vindt om te doen om ervoor te zorgen dat mensen niet door de bodem van het bestaan zakken.

Vanavond bereiden we ons voor op onze reis naar Nagorno Karabach.

En goed nieuws: ik heb mijn koffer terug!!! Dankzij de energie die onze begeleider Azatur daarin heeft gestoken. Geen idee hoe hij dat heeft gedaan... Maar heerlijk om morgen de helft van mijn koffer weg te kunnen geven aan het arme gastgezin waar ik zal verblijven.

Maandag 24 oktober

Vandaag zijn we op stap geweest met Maria Goris. Zij is een Nederlandse vrouw en actief voor de organisatie Little Bridge. Zoals de naam al zegt wordt er een kleine brug geslagen tussen mensen in nood en mensen die wat te geven hebben. Vanmorgen zijn we op bezoek geweest in een instelling waar 286 gehandicapte kinderen zijn opgenomen. Tijdens het communisme 'bestonden' er geen gehandicapte kinderen. Langzaam maar zeker komt daar verandering in. Alleen krijgen de gehandicapte kinderen een veel te lage gehandicaptenuitkering. Daar kan niet alle zorg van betaald worden. Daarvoor blijven ondersteuning en giften nodig.

Vandaag zie ik ook steeds weer hoe de gevolgen van de grote aardbeving in de jaren tachtig nog steeds doorwerken. Veel mensen wonen nog steeds in de tijdelijke huisvesting van toen. Bovendien is de Armeense economie is zwak. Veel mensen verdienen geld in het buitenland. Er wordt te weinig geld verdiend in eigen land. De belastinginkomsten zijn daardoor laag. Ondertussen viert corruptie nog steeds hoogtij, wat de handel belemmert.

Vanmiddag hebben we kennisgemaakt met het boerenbestaan op het platteland. Boeren verenigen zich steeds vaker in corporaties om gezamenlijk investeringen te doen en een betere prijs voor hun producten af te dwingen. Ik heb daarvan een paar mooie foto's kunnen maken... U kunt ze onderaan de blog bekijken.

Zondag 23 oktober

Vandaag hebben we kerkdiensten bezocht. Deze waren indrukwekkend. Vanmiddag werden we wel opgeschrikt door een aardbeving. Het zou wel eens dezelfde kunnen zijn als die in Turkije, waar zoveel slachtoffers zijn gevallen. Wij zaten verder van het epicentrum.

Na afloop van de middagdienst hebben we verschillende arme gezinnen bezocht. De baptistengemeente heeft zich over veel arme ouderen en gehandicapten ontfermd. Tranen springen in je ogen als je bij deze mensen binnenstapt: vervuilde en verwaarloosde huizen, gebrek aan medische zorg en vooral de eenzaamheid. Familieleden die hun ouders in nood de rug hebben toegekeerd.

Mijn koffer is ondertussen nog steeds zoek. Contact met de luchthaven geeft me het machteloze gevoel van 'de paarse krokodil'. Inmiddels een paar kleren aangeschaft om de week door te komen. Een telefoontje naar de reisverzekering was zo gedaan. Het versterkt het gevoel van contrast. Na alles wat ik vandaag heb gezien en meegemaakt kan me die 'stomme koffer' eigenlijk veel minder schelen. Ik hoef er geen boterham minder om te eten.

Zaterdag 22 oktober

Na een omslachtige reis via Wenen en Moskou zijn we in de hoofdstad van Armenië aangekomen: Yerevan. Ik heb geen idee waar mijn koffer is gebleven. Gelukkig kan ik nog even teren op mijn handbagage en zijn mijn reisgenoten graag bereid uit hun koffer te delen.

Na aankomst zijn we direct naar de armste wijk van Yerevan gereden voor een ontmoeting en Bijbelstudie met vrouwen. Prachtig om ondanks de taalbarrière elkaar te herkennen en te verstaan in Jezus Christus.

We zitten in een kleine kerkzaal te midden van grote troosteloze flatgebouwen die in de nadagen van het communisme zijn gebouwd, toen nog met centrale verwarming. De overheid heeft zich echter teruggetrokken en de mensen letterlijk in de kou laten staan. Het aanleggen van een verwarmingssysteem en de verwarmingskosten zijn voor de bewoners niet betaalbaar. Bij -25 graden vorst brengen mensen, waaronder vele ouderen, in een onverwarmd appartement de winter door. Terecht dat stichting Kom over en help hier aan de slag is gegaan met winterhulp.

Dat zit me ook nog het meest dwars van mijn zoekgeraakt koffer: alle spullen die ik daarin had gestopt om hier achter te laten....

Een groet vanuit de Bijbelstudie met zicht op de berg Ararat, met de woorden van Romeinen 12: Verblijd je in de hoop!