Naar nul uithuiszettingen - Hoofdinhoud

Het aantal mensen dat uit huis gezet wordt omdat de huur niet betaald kan worden daalt. Maar daalt niet hard genoeg. Bovendien is iedere uithuiszetting er een teveel. Mensen komen in de maatschappelijke opvang, om na een tijdje (hopelijk) terug te keren in een sociale huurwoning. Dat is duur, schadelijk en niet nodig. Bovendien lost het niks op. Als de hulp die een organisatie voor maatschappelijke opvang goed werkt, doe dat dan maar bij de mensen thuis.

Een goede gemeente maakt al jaren afspraken met woningbouwcorporaties om sluitende afspraken te maken rondom mensen die niet kunnen betalen. Al bij de eerste betalingsachterstand hoort er contact te zijn en moeten er afspraken gemaakt worden over het betalen van de huur. Eventueel kan er direct hulp worden ingezet. Zo voorkomen veel gemeenten onnodige uithuiszettingen. Maar helaas gebeurt dit nog niet in alle gevallen.

Ik vraag al ruim twee jaar in de Tweede Kamer om een actieplan om te komen tot nul uithuiszettingen. Er zijn al moties van mijn hand over dit thema aangenomen. Tot nu toe gebeurt er blijkbaar onvoldoende. Daarom zal ik vanmiddag tijdens het Algemeen Overleg over schulden en armoede dit thema opnieuw aan de orde stellen. Ik zal de minister vragen wat er gedaan is met mijn aangenomen motie. En wat de effecten zijn. En ik zal pleiten voor een plan dat zal leiden tot nul uithuiszettingen over twee jaar. Met een uiteindelijk verbod op dit paardenmiddel.

Ik weet het, het klinkt stoer en in de ogen van sommigen niet realistisch. Maar in de jeugdzorg komt men tot een gedragen plan om te komen tot nul mensen in de isoleercel. Dat is ook zo’n schadelijk paardenmiddel. En net zo onwenselijk. Het begint met de wens. Daarna met een duidelijk doel en heldere afspraken. En daarna met een stappenplan waar aan gewerkt moet worden. Dan nog is het niet gemakkelijk. Maar het kan wel. En we gaan het wat mij betreft ook gewoon doen. Nul uithuiszettingen! Want die zijn duur, schadelijk en nutteloos.