Guns don’t kill - Hoofdinhoud

Het aantal doden door het gebruik van vuurwapens is in de Verenigde Staten schrikbarend hoog. De hoogste tijd om de verkoop van vuurwapens aan banden te leggen. Tenminste dat zou je denken. Maar een sterke lobby van enthousiastelingen van het gebruik van vuurwapens weet dat tot nu toe te voorkomen. “Guns don’t kill. People do.” Een beetje meer voorlichting of zo, daar kunnen ze mee leven. Maar een verbod is totaal overbodig.

Op zich is er geen speld tussen te krijgen. Een geweer dat keurig opgeborgen in de kast ligt doet niemand kwaad. En het grootste deel van de bezitters van vuurwapens schiet daar (ook in Amerika) niemand mee neer. Toch klinkt het argument dat vuurwapens niemand doden, ons redelijk belachelijk in de oren. Zeker in het licht van al die onschuldige slachtoffers. In ons denken ligt een verbod meer voor de hand.

Ik moest hier aan denken tijdens een debatje op Facebook over het gebruik van drugs. “Drugs zijn ongevaarlijk”, aldus een deelnemer aan de discussie. “Drugs zijn pas gevaarlijk wanneer je er verkeerd mee omgaat.” Op zich is ook hier geen speld tussen te krijgen. Want wie verantwoord omgaat met drugs zal daar op individueel niveau waarschijnlijk niet zo heel veel last van hebben.

Zou het zo kunnen zijn dat de wens tot het inperken van zaken waarvan de cijfers uitwijzen dat ze echt niet zo onschuldig zijn, cultureel bepaald is? Of dat die wens afhangt van de individuele voorkeur van een mens? Dat een Amerikaan die in het bezit is van vuurwapens het gedogen van drugs belachelijk vindt, omdat een blinde ziet dat drugs slecht voor je zijn? En dat een Nederlander die liefhebber is van partydrugs, aan de andere kant het bezit van vuurwapens verafschuwt? Het zou zomaar eens kunnen.