Vrienden van vroeger - Hoofdinhoud

De Osse Titus Brandsmagroep is een bijzondere scoutinggroep. Tenminste dat vind ik. Eens lid geweest? Je blijft op de een of andere manier met elkaar verbonden. Natuurlijk verwateren contacten in de loop der jaren. Je ziet elkaar minder. Verliest elkaar soms een beetje uit het oog. Maar als je elkaar weer ziet, dan is het net als vroeger. Alles is anders. En toch helemaal niets.

Onze scoutinggroep heeft een speltak voor oud-leden en leiding. Een speltak met ongeveer vijftig leden. Drie keer per jaar wordt er een activiteit georganiseerd. Daar mag je aan mee doen. Maar het hoeft niet. Die vrijblijvendheid is een mooi iets. Je hoort er toch wel bij. Ook al kun je een keer niet komen. Het is gewoon leuk als je er wel bent.

Het mooie van die speltak is dat het een speltak is voor alle leeftijden. Dat de welp van lang geleden in de zelfde groep zit als de leider of leidster van toen. De verhalen worden mooier als je ze vanuit verschillende perspectieven hoort. “Jeetje, wat was dat kamp leuk en spannend, met die gekke marsmannetjes, weet je nog?” Of, waar was je tijdens het groepskamp van 2005? Was jij toen al leiding, of nog bij de verkenners / gidsen?”

Ik geef het toe, ik ben een watje, maar ik vind het mooi en ook een beetje ontroerend als tradities en verhalen doorgegeven worden. En ik vind het mooi om contact te houden met mensen met wie je hoe dan ook een behoorlijk deel van je jeugd hebt doorgebracht. Afgelopen weekend ben ik met een deel van die groep een weekendje weggeweest. Met zijn zevenen naar Amersfoort. Man wat een feest.

We zijn niet eens per se de beste vrienden. Al kennen we elkaar al jarenlang. Ergens is het gek. Met sommigen ben je jarenlang intensief opgetrokken. Je zag elkaar wekelijks en vaak vaker. Ging met elkaar op vakantie en kamp. En dan zie je elkaar jarenlang (bijna) niet. Ik heb genoten van een weekend dat met deze mensen wel een week had mogen duren. En daarna zien we elkaar weer een hele tijd niet. Ook goed.