Zorg of Welzijn? - Hoofdinhoud

Binnen de Wet Maatschappelijke Ondersteuning is het onder bepaalde voorwaarden mogelijk een indicatie te krijgen voor dagbesteding. Dat kan fijn zijn. Je bent dan onder de mensen en eventuele mantelzorgers kunnen ontlast worden. Instellingen verzorgen die dagbesteding. Maar het is ook mogelijk je indicatie te verzilveren met een zogenaamd PGB. In dat geval koop je zelf je dagbesteding in.

Een beetje surfen op het internet leert me dat het aantal bedrijven dat dagbesteding aanbiedt als paddenstoelen uit de grond schiet. Dat maakt me toch een beetje wantrouwig. Zeker omdat bij veel gemeenten de financiën onder druk staan. Gemeenten vinden dagbesteding belangrijk. Want gemeenten willen eenzaamheid onder hun burgers tegengaan. Op zich is dat een goed streven. Maar zou het zo kunnen zijn dat we welzijnswerk met zorgmiddelen aan het betalen zijn?

Natuurlijk hebben veel gemeenten een aanbod vanuit het welzijnswerk. In bijna alle gevallen zou dat aanbod passend moeten zijn. Alleen wanneer professionele, specialistische begeleiding noodzakelijk is, zou eenzaamheid door middel van een indicatie dagbesteding aangepakt kunnen worden. Ik heb wat rondgebeld. Gemeenten gaan daar op zijn zachtst gezegd verschillend mee om.

Ik heb zes gemeenten aan de lijn gehad. Dat is geen wetenschappelijk onderzoek natuurlijk. Maar ik trek wel een paar voorzichtige conclusies. In de meeste gevallen bekijken gemeenten of het aanbod van welzijn voor de aanvrager van dagbesteding ‘passend’ is. Als in overleg met de aanvrager het aanbod niet passend is, dan wordt de indicatie afgegeven. In veel gevallen in de vorm van een PGB. Vervolgens ‘koopt’ de aanvrager zelf zijn dagbesteding.

Maar wacht eens even. Als het aanbod van welzijn niet passend wordt gevonden, dan zegt dat toch niet dat er specialistische hulp nodig is? En waarom wordt er gekozen voor het geven van dure indicaties, terwijl er ook met de het welzijnswerk gesproken kan worden om het aanbod meer ‘passend’ te maken? Ik ben niet meer actief in de lokale politiek. Maar als ik gemeenteraadslid was, dan zou ik eens vragen hoe het aantal indicaties voor dagbesteding zich ontwikkeld. En hoe dat komt.

Het is een feit. Niet zo lang geleden leefden mensen minder op zichzelf dan nu. Kerk, verenigingsleven, buurt en familie speelden een grotere rol in het leven van mensen dan tegenwoordig. Nu sociale verbanden beetje bij beetje worden afgebroken, of in elk geval minder belangrijk worden gevonden, krijgt het welzijnswerk een belangrijke rol. Hoe je er ook tegenaan kijkt, het lijkt mij beter te investeren in sociale verbanden en welzijnswerk, dan eenzaamheid te medicaliseren. Zorgondernemers worden daar rijk van. En belastingbetalers arm.