Engeland 1 - Hoofdinhoud
Met de vaste Kamercommissie Sociale Zaken en Werkgelegenheid zijn we op werkbezoek in Zweden en Engeland geweest. Dit om te leren over hun aanpak rondom schulden en armoede. Ik schrijf daar een serie blogjes over. Vandaag de derde. Over mensen in schulden die moeten betalen voor advies.
Kennen jullie Asterix en Obelix nog? Als kind moest ik vreselijk lachen om die strips. De kleine Galliër en zijn grote vriend beleefden de meest absurde avonturen in alle uithoeken van de wereld. Met enige regelmaat tikten ze in razend tempo met hun wijsvinger boven hun oor, verzuchtend: “Rare jongens die Romeinen”. Ik genoot daarvan.
Dat ook Engelsen rare jongens kunnen zijn, kan je deze dagen zien op TV en lezen in elke krant. Samen met mijn collega’s mocht ik in het Britse parlement zo’n stemming rondom de Brexit meemaken. De spanning was bijna voelbaar. Ik vond het genieten en sociologisch bijzonder interessant. Leuk bijna, als we even buiten beschouwing laten dat de toekomst van Engeland op het spel stond.
Voor wat betreft het omgaan met schulden en armoede is Engeland ook een bijzonder land. De kwaliteitsstandaarden van hulpverleners zijn bijzonder hoog. Excessen in kredietdienstverlening worden (anders dan in Zweden) goed aangepakt. Dat is allemaal uiterst positief. Maar als een schuldenaar vraagt om hulp, dan wordt hij verwezen naar een winkel waar hij advies kan kopen. “U heeft grote schulden? Dan kunt u het beste zo en zo handelen. Dat is dan tachtig pond.”
Wie persoonlijk failliet wil gaan heeft daar goede redenen voor. In Engeland is dat op zich prima geregeld. Oké, je bent alles kwijt wat je bezit. Maar aan de andere kant ben je ook binnen een jaar van al je schulden af. Je moet wel goed sparen om failliet te mogen gaan. Een faillissement kost je zesduizend pond. Vooraf uit te betalen. Het zal wel aan mij liggen. Maar als ik dat zou kunnen betalen dan was een faillissement misschien niet het eerste waar ik aan dacht.
Het innen van schulden gaat in Engeland professioneel en zakelijk. Tenminste daar waar het de Rijksoverheid en zakelijke schulden betreft. De lokale overheid, dat is andere koek. Net als in ons land heft de lokale overheid belastingen. Ze schijnen wettelijk verplicht te zijn in hetzelfde jaar te innen. Omdat dat niet altijd even soepeltjes gaat, nemen ze tegen het einde van het jaar dubieuze incassobureaus in dienst. Die lukt het vaak nog wel om van een kale kip te plukken. Rare jongens, die Engelsen.