Wij zijn ook jong geweest - Hoofdinhoud

Wie grenzen stelt aan kinderen, ontmoet eens in de zoveel tijd iemand die zegt: “Moet dat nou? Wij zijn toch ook jong geweest? En met ons is het toch ook goed gekomen?” Ja dat moet, is het eenvoudige antwoord. Grenzen bieden veiligheid en zekerheid. Opvoeden zonder grenzen komt gevaarlijk dichtbij verwaarlozing.

Natuurlijk deed ik vroeger dingen die mijn ouders niet goedkeurden. Dan kreeg ik op mijn kop. En soms een beetje straf. Ik deed ook dingen waar mijn ouders niets van wisten. Soms was dat maar goed ook. Maar ook al kwam ik met sommige dingen weg, ik wist heel goed wat mijn ouders ervan vonden. En dat had toch invloed. Ook als ze er niet bij waren.

Wat kinderen doen op internet, of naar welke muziek ze luisteren, moet je je daar als ouders nou mee bemoeien? Want verbieden helpt niet. En je bent er lang niet altijd bij. Volgens mij moet dat wel. Ik wil het er in elk geval over hebben met onze dochter. Niet in de verwachting dat ze doet wat ik zeg. Wel in de hoop dat ze nadenkt over wat ik bedoel. Ze heeft recht op haar eigen fouten. Maar het liefst niet allemaal, denk ik dan maar.

Het is een illusie om te denken dat kinderen zichzelf regels opleggen. Ze spiegelen zich constant aan hun omgeving. Het internet staat vol van ‘rolmodellen’ die kinderen uitleggen wat de norm is. Wat normaal is. Uiterlijk vertoon, bling bling, seksisme, grote woorden en ‘stoer’ gedrag scoren. Dat vinden kinderen interessant. Dat mag van mij. Zolang ze maar leren dat het echte leven anders in elkaar zit. En ze komen echt niet zelf op dat idee. Daar hebben ze ouders voor nodig.

Natuurlijk zoeken kinderen grenzen op en gaan ze er soms over heen. Dat is normaal en erg gezond. Dat maakt hen zelfverzekerd en volwassen. “Zie je wel, ik kan het ook zonder mijn ouders.” Ouders moeten zich daar niet te druk om maken. Ze zijn inderdaad zelf ook jong geweest. Maar soms maken we als volwassenen een denkfout. We zijn niet groot geworden ondanks die regels en grenzen. Maar dankzij.