Overbezorgde ouders - Hoofdinhoud

Af en toe lees ik een artikel in de krant waarbij het mijn ontbijtgenoten opvalt dat ik onbewust glimlachend zit mee te knikken. Meestal weten ze dan hoe laat het is. En worden enkele zinnen lachend van herkenning hardop voorgelezen. Zo ook vandaag. Ik las een artikel over overbezorgde ouders die hun kind op zomerkamp laten gaan. “De begeleiders hebben het er maar druk mee.” Met die ouders dan. Ik moest lachen.

Iedere leider van zomerkampen herkent de situatie. Ik ook. Ouders die hun kind het beste gunnen. Maar die enorm opzien tegen een weekje zonder hun oogappeltje. Kinderen hebben over het algemeen niet zo’n last van heimwee. Maar voor sommige ouders is de stap best groot om hun kind een week op zo’n spannend kamp te laten gaan. Best begrijpelijk natuurlijk. Maar een kind hoort zelfstandig te worden. En daar hoort loslaten bij.

Ouders weten tegenwoordig veel meer van hun kind dan vroeger. Volgens de geruchten krijgen kinderen een mobieltje om in nood hun ouders mee te bellen. Maar als we eerlijk zijn, is het vooral een middel voor ouders om te weten waar hun kind uithangt. Waar kan een kind eigenlijk nog gewoon zichzelf zijn zonder expliciete bemoeienis van ouders? Op school kan dat niet. Want alles wordt gerapporteerd. In hun vrije tijd ook niet echt. Spelen doen kinderen tegenwoordig op afspraak en vaak onder toezicht. De ruimte voor een kind om zonder volwassenen erbij kind te zijn, is beperkt.

Natuurlijk is er op zomerkamp toezicht. Maar niet te fanatiek gelukkig. En hoe fijn is het om als kind dingen te kunnen doen zonder te hoeven nadenken wat papa en mama er van zouden denken? Natuurlijk vertellen kinderen thuis honderduit over hun belevenissen. Maar vast niet alles. “What happens at zomerkamp, stays at zomerkamp.” En zo hoort het ook.