Weeklog: Voor sommige oud-Europarlementariërs houdt het zakken vullen nooit op - Hoofdinhoud

Deze week had de NOS veel aandacht voor het feit dat er grote tekorten zijn bij de vrijwillige pensioenvoorziening voor Europarlementariërs uit de periode tot 2009. Ik kreeg hierop een aantal reacties van mensen die woest waren over het feit dat zij via hun belastinggeld deze goudgerande pensioenen zouden moeten betalen. Ik ben het helemaal met deze mensen eens, zeker als je bedenkt dat pensioenuitkeringen in Nederland al jarenlang bevroren worden. In mijn rapport over de begrotingsverantwoording van het Europees Parlement eis ik dan ook een snel plan om de oud-Europarlementariërs zelf te laten opdraaien voor de tekorten. Genoeg is genoeg.

In 2009 werden de regels veranderd en tegenwoordig is er geen sprake meer van een vrijwillige aanvullende pensioenvoorziening voor Europarlementariërs. In de jaren daarvoor hadden de Europarlementariërs echter goed voor zichzelf gezorgd: als ze gedurende hun periode als Europarlementariër maandelijks zo’n €1.250 inlegden, waren ze na het bereiken van de pensioengerechtigde leeftijd verzekerd van een pensioen van zo’n €3.000 per maand, als ze twee termijnen (van vijf jaar) hadden volgemaakt. Dat is een leuke investering, temeer als je bedenkt dat de pensioenleeftijd eerst op 60 jaar lag, en in 2009 werd opgetrokken naar 63 jaar.

Niet alle Europarlementariërs uit die tijd deden aan de voorziening mee, maar al met al gaat het om zo’n 900 gevallen. Je zou verwachten dat na de financiële crisis en met de toenemende kritiek op de Brusselse bubble, deze (ex-)politici zelf zouden afzien van zo’n goudgerande voorziening. De overgrote meerderheid heeft de eer echter niet aan zichzelf gehouden en strijkt de pensioenuitkeringen gewoon op.

Nog erger wordt het als je bedenkt dat volgens de berekeningen van het fonds zelf er uiteindelijk een tekort is van €276 miljoen om alle uitkeringen te kunnen betalen. En de regeling werkt zo dat het Parlement de tekorten zelf aanvult. Op mijn vragen aan de administratie van het EP kreeg ik aanvankelijk te horen dat er nu nog geen problemen waren en dat die pas over zo’n vijf jaar zouden ontstaan. Dat is dus je reinste struisvogelpolitiek.

Dit jaar ben ik rapporteur over de begrotingsverantwoording van het Parlement. In mijn rapport eis ik dat de Secretaris-Generaal van het EP snel gaat onderzoeken hoe we de tekorten kunnen aanzuiveren zonder dat er belastinggeld aan te pas komt. Het maakt mij niet uit hoe, maar in deze tijden van steeds hogere pensioenleeftijden en van bevroren pensioenen voor de meeste ouderen vind ik het volstrekt onverantwoord dat zij die toch al een fantastisch salaris genoten, om van de riante toelages nog maar niet te spreken, ook nog eens een goudgerand pensioen ontvangen ten koste van ons belastinggeld. Tijd voor snelle actie