Bericht van het Binnenhof - VII - Hoofdinhoud

De Wet Lodders kwam niet zonder enige moeite tot stand. Er was een derde termijn voor nodig - dat komt niet zo vaak voor - en de meerderheid was krap. Toch was er unanieme steun in de Eerste Kamer voor de doelstelling om gepensioneerden in staat te stellen na de ingangsdatum van hun pensioen door te beleggen met hun pensioenvermogen, in plaats van hen te verplichten tot aanschaf van een lijfrente tegen de wel zeer lage rente van dit moment. Daar lag het dus niet aan.

Waarom dan toch die aarzeling? Ook D66 had grote twijfels over deze wet: mijn bijdragen aan de eerste en derde termijn staan hieronder. Ik vond en vind het een wet die veel te gedetailleerd op productniveau vastlegt wat er zou moeten gebeuren. Het was beter geweest wat achterliggende principes te benoemen, en het verder aan de markt van aanbieders over te laten. Maar daarvoor was het al te laat. Gelukkig ontstond door een reeks toezeggingen van staatssecretaris Klijnsma ruimte voor een fatsoenlijke invulling waar veel gepensioneerden plezier van zullen hebben. Daar moeten we het dan maar mee doen.

Maar de moraal van het verhaal is toch dat we steeds meer dreigen om te komen in complexe pensioenregelgeving waar niemand mee uit de voeten kan. Dit kabinet heeft er genoeg van en draagt het stokje graag over aan zijn opvolgers. Laten we de tussenliggende tijd maar benutten om nog eens goed na te denken over de juiste balans tussen variëteit en verwarring. Na de verkiezingen, als D66 hopelijk beloond zal worden voor het mooie pensioenplan van Steven van Weyenberg, kunnen we dan uitgerust en beter voorbereid aan de slag met de grote pensioenhervorming, waar Nederland al zo lang op wordt voorbereid.

Dat wordt nog een hele opgave. Nederland heeft naar internationale norm zo ongeveer het beste pensioensysteem ter wereld, maar de vreugde daarover was de afgelopen weken aan het Binnenhof ver te zoeken.