Groeiende ongelijkheid is een probleem, maar wat gaan we daaraan doen? - Hoofdinhoud

In de vorige week gepubliceerde economische vooruitzichten uit de Europese Commissie haar zorgen over de groeiende ongelijkheid in Europa. Wat een verademing, na alle jaren waarin de Commissie haar oogkleppen ophield en eenzijdig de nadruk legde op hervormingen en bezuinigingen. Maar beter ten halve gekeerd dan ten hele gedwaald.

De groeiende ongelijkheid is zorgelijk, vanwege de ontwrichtende effecten daarvan op onze maatschappij en economie. Ik onderschrijf de analyse van de Commissie dan ook hartgrondig; een gelijkere samenleving is niet alleen eerlijker, het is een bewezen recept voor economische groei. Dit was ook de reden dat de OECD er onlangs bij landen op aandrong om tot actie over te gaan om de groeiende ongelijkheid een halt toe te roepen. Daarom verwacht ik meer dan analyse. Dit voortschrijdend inzicht moet een gevolg krijgen in de beleidsagenda voor een socialer en eerlijker Europa. Beleid dat ongelijkheid tegengaat in plaats van versterkt.

De laatste jaren heeft de Commissie zich namelijk weinig aangetrokken van de oneerlijke uitkomsten van haar dwingende advies aan lidstaten om op de welvaartsstaat te bezuinigen. Bezuinigingen die de zwakkeren in de samenleving het zwaarst troffen en de ongelijkheid in veel landen een duw in de rug gaven. Ik ben zeer benieuwd welke consequenties de Commissaris verbindt aan de eigen nieuwe inzichten. Krijgen beleidsadviezen aan de lidstaten op het economisch terrein nu een andere richting?

Een belangrijke rol moet daarin weggelegd zijn voor de vakbonden. De arbeidsinkomensquote daalt al jaren en werknemers krijgen een steeds kleiner stuk van de taart. Het is de top van het bedrijfsleven en de aandeelhouders die er met het grootste deel van de economische groei vandoor gaan. Zo lang we echter oneerlijke concurrentie op de Europese arbeidsmarkt toestaan en de arbeidsmarkt verder flexibiliseren, verkleinen we daardoor de kans voor vakbonden om een vuist te maken.

Goed dus dat ongelijkheid eindelijk hoog op de agenda staat. Niet uit liefdadigheid, maar omdat het de Europese welvaart bedreigt. Nu moeten we doorpakken. Daarom heb ik vandaag in het Europese Parlement de Europese Commissie opgeroepen om haar analyse om te zetten in concrete acties. De woorden zijn er, nu de daden nog.

Agnes Jongerius