Suriname 40 jaar onafhankelijk - Hoofdinhoud

Toen ik gisteravond op tv bij Andere tijden de beelden en persoonlijke herinneringen van 25 november 1975 terugzag en hoorde, was ik zeer onder de indruk van die historische dag. Vandaag is Suriname precies 40 jaar onafhankelijk en het is goed om daar bij stil te staan.

‘De grootste politieke prestatie van zijn kabinet’, noemde Joop den Uyl de verzelfstandiging van Suriname. Dat was in 1978, dus nog voor de sergeantencoup en de vaak complexe relatie zoals die zich in de jaren daarna tussen Nederland en Suriname ontspon. Nog steeds wordt er hevig gediscussieerd tussen mensen die van mening zijn dat de onafhankelijkheid destijds veel te snel is doorgevoerd en anderen die juist menen dat Den Haag zich altijd te bevoogdend richting Paramaribo heeft opgesteld.

Hoe het ook zij, los van politieke issues is de band tussen Suriname en Nederland, en tussen Surinamers en Nederlanders, vooral een lange en historische band. En voor veel mensen aan beide zijden ook daadwerkelijk een familieband. Persoonlijk is Suriname voor mij altijd het land van mijn opa geweest. Hij werd er in 1914 geboren, zijn voorouders woonden er bijna drie eeuwen. Als jongetje verhuisde hij naar het moederland, maar de betrokkenheid bleef en gaf hij door aan ons.

Het is juist die onderlinge betrokkenheid die wat mij betreft centraal moet blijven staan. Zoals in alle families hoort daarbij dat er meningsverschillen kunnen bestaan en dat die waar nodig ook uitgesproken worden. Maar 40 jaar na de onafhankelijkheid is het vandaag vooral een dag om terug te kijken op die bijzondere dag in 1975 én op de toekomst waarin Suriname en Nederland altijd met elkaar verbonden blijven.

Bondru kon na wan!