Woorden van waarde

Met dank overgenomen van A.M. (Agnes) Jongerius i, gepubliceerd op donderdag 19 februari 2015, 4:39.

Lees hier het interview dat ik had met Werend Griffioen van ‘Woorden van Waarde’.

Agnes Jongerius (54), lid Europees Parlementlid voor de PvdA, oud-voorzitter FNV. Ze groeide op in een progressief-katholiek tuindersgezin in De Meern bij Utrecht. Naar eigen zeggen losgezongen van de kerk.

Heilige Geest

God de Vader en de Zoon, dat kon ik als kind nog wel plaatsen, Maar de Heilige Geest? Da’s ingewikkeld. Ik had er niet veel houvast aan. Ik kom uit een keurig katholiek gezin met een sterk sociale inslag. Kinderkoor, elke zondag naar de kerk, de katholieke turnvereniging en later de Pax-Christivoettochten: alles inbegrepen. Ik vind het leuk dat ik kan zeggen dat kardinaal Alfrink mij het vormsel heeft gegeven. Alfrink had een groot talent om mensen te verbinden. Zoiets begint met bezieling en dat helpt je om begeesterd te spreken en te handelen. In mijn FNV-tijd was mijn bezieling een eerlijke boterham voor iedereen, waar je ook woont in Europa. Dat viel niet mee. Solidariteit is moeizaam geworden in een tijd waarin het geloof dat succes een kwestie is van eigen keuze hoogtij viert. Mijn heilige geest is dat elk mens gezien en gewaardeerd wordt. Dat was bij de FNV zo en ook in mijn werk als europarlementariër.

Menselijke waardigheid

Ik ben zo trots op de schoonmakers van Schiphol. Ze waren de respectloze bejegening zat. Ze begonnen een actie die niet eens om geld ging maar om waardering. Ze wilden een gesprek met de directeur van de luchthaven. Maar hij weifelde. Zo’n confrontatie met mensen die niet strak in het pak zaten maakte hem zenuwachtig. Als FNV-voorzitter belde ik hem: lúister toch eens naar die mensen. Hij kwam. De schoonmakers vroegen hem of hij wel eens in hun kantine was geweest. Dat was een donker hol achter de glitterwanden van dat glamoureuze Schiphol. Hij was er nog nooit geweest. Het gesprek leverde een hoop verbeteringen voor de schoonmakers op. Het meest raakte mij dat hier mensen opgestaan waren om hun waardigheid te claimen. In gedachten hoor ik mijn vader zeggen: doe goed en zeur niet.

Verheffing

Ooit was de vakbeweging de grote motor achter de maatschappelijke vorming van de arbeider. Maar de klassieke arbeider die verheven moest worden bestaat niet meer. Integendeel. Naar verluidt geen groter genoegen voor de moderne werknemer om zijn eigen ziektekostenverzekering te mogen uitkiezen. We zijn allemaal klanten geworden. Klanten van de gemeente, de woningcorporatie, het ziekenhuis, het maatschappelijk werk, noem maar op. Er zit iets van blindheid in voor het feit dat we meer zijn dan een economische factor . Helaas, wie werkloos en/of laaggeletterd is of opgescheept zit met een hol nul-urencontract loopt een groot risico om in de afvalput van Europa terecht te komen. Mensen hebben recht op een betekenisvol bestaan.

Tekst: Werend Griffioen

Foto: Rebke Klokke

Meer over ...