Alleen?! - Hoofdinhoud

Met Prinsjesdag en de Algemene Beschouwingen is het nieuwe politiek jaar begonnen. De partijen hebben hun posities bepaald. VVD en PvdA gaan door met hun afbraakbeleid. Zij krijgen daarbij steun van D66, Christen Unie en SGP (de neppositie), en af en toe ook van GroenLinks. De PVV volhardt in haar op discriminatie gebaseerde standpunten en overschreeuwt zich steeds meer.

De SP maakte bij monde van Emile Roemer duidelijk waar ons uitgangspunt -100% sociaal - concreet toe leidt als het gaat om visie, analyse en standpunten. Mijn conclusie is dat er een groot gat gaapt tussen onze positie en die van vrijwel de hele rest van de Kamer. Is dat erg?

Toen de NAVO na de aanslag van 11 september 2001 besloot Afghanistan te gaan bombarderen, was de SP als enige politieke partij tegen. Hetzelfde bij het besluit politieke steun te verlenen aan de inval in Irak.

We stonden alleen in onze kritiek op de neoliberale analyse en dito aanpak van de rest van de politiek. Daarom waren wij geen voorstander van een terugtredende overheid en meer marktwerking; meer privatiseringen en liberaliseringen; het vergroten van de inkomensverschillen; de afbraak van de sociale zekerheid, het onderwijs en de zorg; de propaganda voor een ieder-voor-zich mentaliteit.

Op belangrijke momenten in de recente politieke geschiedenis heeft onze partij vaak alleen gestaan met haar standpunten, maar - dat moet ook gezegd - wel vaak (achteraf) gelijk gekregen. Kijk je alleen oppervlakkig naar zaken, of ben je bereid de ingewikkeldheid van sommige onderwerpen te erkennen; beschouw je alleen het nu, of bestudeer je ook het verleden; kijk je alleen naar de korte termijn, of heb je ook oog voor de lange termijn? Dit is het verschil tussen opportunistische politiek en serieuze politiek die recht doet aan je idealen én rekening houdt met de werkelijkheid.

Soms, vaak, is het nodig de moed te hebben alleen te staan.