De vrijheid vieren - Hoofdinhoud

“My name is William Ramakers, I prefer to be called ‘Bill’. I was in active service when the war broke out. I fought on the Maasbridge. I am still alive today to write you this letter. My wish before I pass away is to notify the Korps Mariniers and the Ministry of Defence of my status.”

Begin februari 2014 plofte er een brief bij het Ministerie van Defensie op de mat. Een brief die indruk maakte. In een paar A4’tjes schetste Bill Ramakers zijn leven. Het levensverhaal van een 91-jarige oud-marinier. Geboren in 1922 te Vaals. Opgegroeid in een gezin met 9 kinderen onder moeilijke omstandigheden. In de crisistijd waren er nauwelijks middelen om van rond te komen.

De meidagen

Medio februari 1940 meldde Bill Ramakers zich bij de marinierskazerne in Rotterdam. Europa verkeerde reeds in staat van oorlog. Op 10 mei 1940 vielen de Duitsers Nederland binnen. En op die tiende mei, om 5 uur ’s morgens, beleefde hij zijn absolute vuurdoop als marinier. De strijd om de Maasbruggen. Een paar dagen later volgde, zoals bekend, een allesvernietigend bombardement. Het markeerde het begin van de bezetting en een werkelijk afgrijselijke periode.

Het pad van de vrijheid

Op maandag 5 mei aanstaande spreek ik in Wageningen voorafgaand aan het bevrijdingsdefilé. Daar heb ik ook de eer om kennis te maken met voormalig pelotonssergeant Charles Reeves. Bijna 70 jaar geleden landde deze Britse militair, nog geen 20 jaar oud, op Gold Beach. En op de stranden van Normandië zette hij zijn eerste stappen op het pad naar onze vrijheid. De weg was lang en de prijs onwaarschijnlijk hoog. Voor elke meter is gevochten.

Op 5 mei staan wij op de schouders van Bill Ramakers, Charles Reeves en vele, vele andere veteranen. Op de vijfde mei vieren we de vrijheid. En ik beschouw het als een groot voorrecht om het pad - het pad dat zij voor ons geëffend hebben - verder te mogen bewandelen. Elke dag opnieuw. Onomwonden kiezen voor dat pad van de vrijheid.

Nooit vanzelfsprekend

Na de oorlog diende Ramakers nog een aantal jaren bij het Korps Mariniers. Op 1 juni 1949 werd hij eervol ontslagen. Begin jaren '50 vertrok hij met zijn gezin naar Canada om een nieuw bestaan op te bouwen. Daar woont hij tot op de dag vandaag. Als zijn gezondheid het toelaat, komt hij in juni naar Nederland. Hij zal dan onder meer de landelijke Veteranendag bijwonen. Ik zie zeer uit naar onze ontmoeting. Zijn verhaal fascineert en inspireert. En dat geldt ook voor de indringende verhalen van onze andere veteranen, jong en oud. Hun verhalen doen er toe. Meer dan dat. Als geen ander weten zij het besef levend te houden dat onze vrijheid nooit vanzelfsprekend is. Dat was het toen niet, dat is het nu niet en dat zal het ook in de toekomst niet zijn.

Herdenken dus. Niet vergeten. De vrijheid vieren.

De uitdaging is om onze vrijheid recht te doen.

Jeanine Hennis-Plasschaert

Minister van Defensie

Mei 2014