Pierre Heijnen brengt werkbezoek aan Haagse wijk Escamp - deel 2 - Hoofdinhoud

In het reces bezoek ik ambtenaren, instellingen, bewoners van het stadsdeel Escamp. Zuidwest, als onderdeel van Escamp, is Krachtwijk. Ik wil me persoonlijk verdiepen in het wel en wee van de wijk en de ontwikkeling daarvan. Dat blijkt veel inspiratie op te leveren voor de discussies en besluitvorming in de Tweede Kamer. Nu deel 2.

Leyenburg: knooppunt openbaar vervoer

Onderweg naar het stadsdeelkantoor valt op hoe druk het is bij het OV-knooppunt Leyenburg. Maar hoe lang nog, nu tal van buslijnen opgeheven dreigen te worden als gevolg van de bezuinigingen op het openbaar vervoer in de grote steden? Hoe moeten straks al die werknemers en scholieren uit het Westland die hier vanuit de bus overstappen op Randstadrail op weg naar werk en school op hun bestemming komen?

Het Nieuwe Werken

Op het stadsdeelkantoor Leyweg beschikt niemand over een eigen kamer; er zijn slechts flexibele werkplekken voor tachtig procent van het aantal ambtenaren; alles gaat in principe digitaal, je ziet er bijna geen papier. Ik zou er erg aan moeten wennen; de meeste medewerkers ook, zo blijkt. Het was niet de bedoeling dat het stadsdeelkantoor over een kantine zou beschikken: de middenstand in de buurt moet optimaal profiteren van deze impuls van uiteindelijk 1200 medewerkers. De ARBO vergt echter toch een kantine met tenminste een bescheiden assortiment. René Baron, de stadsdeeldirecteur, leidt ons enthousiast rond.

Welzijn

Zuidwest ziet er fantastisch uit: rustig, schoon, groen, ruim, sportvelden, winkels. 'What's the problem? Waarom is dit een Krachtwijk?' zou iedere bezoeker zich afvragen bij een bezoek aan Zuidwest. De buitenkant is inderdaad fraai, op een heel beperkt aantal plekken met verpauperde woningbouw na. De binnenkant, achter de voordeuren, ziet er vaak minder fraai uit. Eenzame, vooral oudere mensen, grote gezinnen in te kleine woningen die de eindjes nauwelijks aan elkaar kunnen knopen, veel werklozen, veelal met beperkingen, nieuwe migranten die nog moeten integreren, (ex-)psychiatrische patiënten.

Kortom: heel veel kwetsbare mensen die zijn aangewezen op de goedkope woningvoorraad in Zuidwest. Het welzijnswerk probeert zoveel mogelijk van deze mensen te activeren. Zeker nu voor de re-integratie van werklozen steeds minder geld is, wordt een groot beroep gedaan op de medewerkers van het project Actief in Escamp. Met veel succes. Dick Hooijmeijer en Trix van Gulik vertellen vol enthousiasme over dit project, samen met maar liefst vijf deelnemers.

Door mensen vertrouwen te geven en aan te spreken op hun talenten in plaats van hun beperkingen, slagen ze erin tientallen vrouwen in opleiding te krijgen, anderen voor eenzame ouderen te laten zorgen en weer anderen te begeleiden naar soms forse vrijwilligersbanen. Het voordeel van het inschakelen van het welzijnswerk voor participatie boven de commerciële re-integratiebureaus is dat het welzijnswerk een positievere benadering heeft en over een uitermate groot lokaal netwerk beschikt. Bovendien slaat het twee vliegen in één klap: met behulp van de te activeren bewoners worden andere bewoners (zoals eenzame ouderen) weer geholpen.

De mbo-1-opleiding voor laagopgeleide vrouwen blijkt een groot succes: veel van de deelnemers kwalificeren zich daarmee als assistent-verzorgende. En aan mensen in de zorg is steeds meer behoefte. Ik vraag me af of de zorgsector niet meer zou kunnen investeren in dit project: tenslotte hebben zij deze werknemers hard nodig. Een probleem waar de Tweede Kamer hopelijk wat mee kan doen, is het voorkomen dat de bekostiging van mbo-onderwijs voor dertigplussers wordt geschrapt. Deze uiterst schadelijke bezuiniging zou de kansen van heel veel mensen om zich te ontwikkelen of zich te kwalificeren voor betaald werk aanzienlijk beperken (zeker voor niet-uitkeringsgerechtigde vrouwen). Ook zou de herziening van de WWB de mogelijkheid moeten blijven bieden om een beroepsopleiding te blijven volgen: dat leidt tot duurzamer betaald werk.

Schoon

Met Dirk van Wolferen inspecteren we of Rustenburg-Oostbroek schoon is. In een aantal straten is dat niet het geval. Verkeerd aangeboden huisvuil blijft staan; de meeuwen hebben nogal wat huisvuilzakken geplunderd en de veegwagen moet nog langskomen; veel mensen gooien vooral lege blikjes gewoon op straat; oud meubilair staat al een week op straat zonder dat iemand dat signaleert; er zijn school- en snoeproutes. De ophaal- en veegdiensten komen vaak genoeg, daar ligt het niet aan. Wat zou het schelen als de bewoners hun straat zelf wat minder vuil maken?

Overigens is Escamp overwegend uitermate schoon, mede dankzij het grote aantal ondergrondse vuilcontainers en natuurlijk de inspanningen van alle vuilnismannen, vegers en knijpers. Reden tot zorg is het veranderen van het Haags Werk Bedrijf en de Buurtbeheerbedrijven: zullen hun nieuwe medewerkers net zulke kwaliteit leveren als de 'oude' ID’ers, WIW’ers en Banenpoolers?

Welzijn, jeugd en participatie

Lia den Hertog en Marijke Bruggeman praten me bij over de organisatie van het welzijnswerk op stadsdeelniveau en de relatie met de diensten op het stadhuis aan het Spui, net zoals later Carla de Boer. Voor hier en nu: Den Haag is nog steeds op de goede weg met de ambtelijke deconcentratie, maar het kan op onderdelen natuurlijk altijd nog beter!