De Syrische bruid en twintig doden - Hoofdinhoud
Twintig doden, sommige media zeggen veertien, anderen drie en twintig - omdat er ook door Syrië geen media werden toegelaten is het nog onduidelijk. Gisteren trok opnieuw een groep jonge mannen naar de bezettingsgrens met Syrië, deels Syriërs, deels Palestijnse vluchtelingen, en sommige klommen over het hek heen. Het leger zegt dat ze waarschuwingsschoten in de lucht afvuurden. Het is een oude Palestijnse grap: “ze denken dat we duiven zijn. Elke keer dat ze ‘in de lucht schieten’ vallen er een paar van ons dood naar beneden.”
Op de bezette Golanvlakte was lang redelijk rustig, anders dan de in Palestijnse bezette gebieden. Een deel van de inwoners, Druzen, kozen voor de band met Israël een dienden ook in het leger. Maar ook daar laait het verzet nu op, aan beide kanten van de grens die families van elkaar scheidt.
(Inwoners van Majdal Shams, aan de andere kant van de bezettingsgrens, kijken toe)
Uri Avnery schrijft er over. Niet alleen is het geweld dat Israel inzet tegen ongewapende demonstranten disproportioneel, veel gewelddadiger dan nodig is om een grens te bewaken, en staat in schril contrast met de fluwelen handschoenen waarmee kolonisten worden aangepakt wanneer die een aanval doen op de politie, zoals onlangs. Toen gooiden de kolonisten met molotovcocktails naar de politieagenten, en staken een politieauto in brand. Maar dan is de politie wel in staat om het conflict te beeindigen zonder dat er doden vallen. Zo ‘triggerhappy’ zijn ze voornamelijk als het gaat om Palestijnen.
Maar het gaat om meer. Natuurlijk heeft elke staat het recht om de eigen grenzen te bewaken tegen infiltranten. Maar waar liggen de grenzen van Israël eigenlijk? Zijn die vastgesteld, zijn die door de internationale gemeenschap erkend? Israël weigert al tientallen jaren om zijn grenzen vast te stellen. En een staat die er de hand niet voor omdraait om binnen te dringen in het land van anderen, en daar nederzettingen te bouwen, heeft weinig recht van spreken als het gaat om militaire acties om die grenzen te ‘verdedigen’ met militair geweld. Historisch gezien, en volgens het internationaal recht, mag Israel de grenzen van 1967 verdedigen tegen infiltranten, op de Golan vlakte zijn zij het de Israeli’s die infiltreren.
De video’s van wat er gebeurde, hier
De foto’s komen uit The Guardian. (Hadden wij maar zo’n krant).
Een tijdje geleden was ik bij de premiere van de film “Shout!’ over de tragiek van Syriers die door de bezetting van elkaar gescheiden zijn. Zie hier.
Er is nog een film gemaakt, een geromantiseerde film over wat werkelijkheid is: een Syrische vrouw die woont in Majdal Shams dat ligt in de door Israel bezette Golan wil trouwen met een Syrische man aan de andere kant van de bezettingsgrens, in Syrië. Daar moet ze wel wat voor over hebben, want het moment dat ze over de grens stapt - na vele moeilijkheden - mag ze niet meer terug, en zal haar familie waarschijnlijk nooit meer in levende lijve zien. De bezettingsgrens scheidt Syriërs van Syriërs, en dat is wat je ziet op de foto’s en de video’s die gisteren gemaakt zijn. Over het dal heen waar de grens doorheen loopt kijken ze naar elkaar, de door een bezettingsleger van elkaar gescheiden mensen. Voor er mobieltjes bestonden schreeuwden ze naar elkaar, over het dal heen. Ik heb het gezien voor er een muur werd gebouwd om Gaza heen, hoe ze bij het verdeelde Rafah in het zuiden van Gaza op stenen en kistjes staande naar elkaar schreeuwden, hun babies omhoog tilden zodat oma aan de overkant haar nieuwe kleinkind even kon zien. Dat kan nu niet meer.