De laatste keer… - Hoofdinhoud
(Zij die vertrekken. Paul, Nanneke, ik, Kees, Sineke. Met Emile)
Verrassing, gisteren in onze fractiekamer in Den Haag: Emile Roemer kwam langs, met Bas en Daniel, een camera en grote bossen bloemen, om de vertrekkers en de blijvers te bedanken voor de afgelopen vier jaar trouwe dienst voor volk en partij. Hartstikke tof van Emile. Behalve dat hij een prima partijleider is, is hij ook ontzettend aardig voor ‘zijn’ mensen.
Vijf mensen van onze fractie komen niet meer terug in de kamer, en gisteren was onze laatste normale dag als senatoren. Nou komt er nog een afscheid van de kamer, volgende week, en een afscheid van onze fractie, in juni gaan we een weekeinde weg, maar we werden toch een beetje melancholiek - vooral omdat de ene helft doorgaat, straks met een paar nieuwe fractieleden, en de andere helft vertrekt. We hebben toch veel met elkaar meegemaakt, in de afgelopen acht jaar.
Nooit meer vrijdagsavond opgeschrikt door de bel: o ja de dikke weekeindenveloppe.
Nooit meer vroeg op, en met koffie in de trein de laatste papieren doornemen.
Nooit meer dat gevoel, als je het Binnenhof oploopt, wat een voorrecht het toch is daar te mogen werken.
Nooit meer al die vriendelijke goeiemorgens van alle mensen die er werken - heeft iemand een idee wat een bedrijf dat is achter de schermen?
Nooit meer een halve meter post door hoeven nemen in de postkamer en wegkieperen wat je niet nodig hebt.
Nooit meer al die trappen op naar de fractiekamer.
Nooit meer Paul die de agenda heeft klaargelegd en koffie voor ons inschenkt (ze zullen hem nog missen).
Nooit meer zien hoeveel moeite Tiny moet doen om dat stelletje ongeregeld een beetje bij elkaar te hameren.
Nooit meer dat ritueel van handjes geven aan de bewindslieden, de voorzitter en de griffiers.
Nooit meer naast Geert in ons vaste bankje ploffen, en elkaars papiermassa terugduwen.
Nooit meer plaatsvervangend trots als er een van ons het goed doet in het debat.
Nooit meer achteraf naar het Plein om bij een pilsje de politiek nog even door te nemen en de adrenaline te laten zakken.
Ik ga het wel missen, hoor.
(De hele fractie, op Tuur na die in het buitenland zat.)