Christendom en islam - Hoofdinhoud

Ik houd mijn weblog alleen op ‘werkdagen’ bij, maar de zondag is en blijft voor mij wel de belangrijkste dag van de week. Wat een grote zegen om de week in alle rust te mogen beginnen, in ons gezin thuis, en in de kerkelijke gemeente, rondom het Woord van God.

Gisteren hebben we in de kerk opnieuw stilgestaan bij het lijden en sterven van de Heere Jezus Christus. In de Evangeliebeschrijvingen wordt uitvoerig het lijden van Christus verhaald. Gisteren viel mij nog weer op hoe uitdrukkelijk hieraan ook de aansporing is verbonden tot zelfverloochening voor christenen. “Zo iemand achter Mij wil komen, die verloochene zichzelven, en neme zijn kruis dagelijks op en volge Mij.” (Matth. 16:24). Dat geldt nu nog. Persoonlijk, maar ook politiek. Christelijke politiek kan niet op applaus te rekenen, maar zal vroeg of laat op verzet stuiten.

Vanmiddag heb ik voor een uitzending van de Nederlandse Islamitische Omroep van morgenavond op ‘radio 5’ gedebatteerd met onder andere ‘islamtheoloog’ Mohammed Cheppi. Hij was niet erg te spreken over mijn onlangs in Ede geuite zorgen over de islamisering, zoals dat naar voren komt in megamoskeeën en luidruchtige gebedsoproepen. Mij werd verweten ‘brandbare’ woorden te hebben gesproken. Ik heb daartegenover gesteld dat het christelijk geloof aanspoort tot een fatsoenlijke omgang met alle medemensen.

Maar dat betekent geen waarheidsrelativisme. In de kern kan ik niet anders dan negatief tegenover de Islam als godsdienst staan, zoals ook de secularisatie en het sluiten van christelijke kerken alleen maar tot droefheid kan stemmen. Die houding komt niet voort uit een misplaatst superioriteitsgevoel, maar uit de positieve belijdenis dat alleen Christus, de Zoon van God, de Weg, de Waarheid en het Leven is (Joh. 14:6).