Iran en nogmaals adoptie - Hoofdinhoud

Vandaag stond er een overleg met de minister van Buitenlandse Zaken op de agenda over Iran. Hoe krijgen we de president zo ver dat hij een andere houding tegenover Israël aanneemt. Wat kan worden ondernomen om voor elkaar te krijgen dat dit regime het terrorisme niet langer steunt, de fundamentele rechten van de eigen inwoners niet met voeten treedt, internationale afspraken nakomt? Eenvoudige oplossingen blijken niet voorhanden. Alleen een kwestie van buitenlandse politiek? Nee, het raakt ook de manier waarop wij omgaan met Iraanse christenen die naar Nederland zijn gevlucht. De minister verwijst op mijn vragen daarover terecht naar de staatssecretaris Albayrak van Justitie. Zij gaat erover. De brief die we hier al weken geleden over gevraagd hebben, moeten we dan wel voor de zomer hebben!

Binnen- en buitenlandse zaken komen opnieuw bij elkaar in het vervolgdebat over de adoptie door homoparen. Minister Hirsch Ballin presenteert het wetsvoorstel als een kleine en logische vervolgstap op wat in het verleden al besloten was. Binnenlandse adoptie door homoparen was toch al mogelijk? Ik breng er tegenin dat het wel degelijk een nieuwe, zelfstandige stap is. In de gevallen tot nu toe (waar wij overigens ook tegen waren) is er veelal al een familieband met het kind dat wordt geadopteerd. Dan gaat het vaak om de vrouwelijke partner van een vrouw met kind. Dat is bij adoptie van een kind uit het buitenland heel anders. De minister van Justitie beantwoordt de vragen vanuit de Kamer zo kort en technisch mogelijk. Op heel veel momenten doe ik het kamerwerk gelukkig met veel vreugde. Maar bij dit debat ervaar ik geen arbeidsvreugde, maar verdriet en verontwaardiging. Ook dat is Den Haag vandaag.