Wassila en Politiek - Hoofdinhoud
Onlangs kreeg ik een mail met de vraag hoe het komt dat ik kandidaat Tweede Kamerlid ben. Goede vraag. Bij deze het antwoord.
Nee, ik ben niet als Jonge Democraat begonnen, ik ben pas 4 jaar lid. En nee, ik heb geen enorm actief verleden binnen de partij D66. Ik ben eigenlijk gewoon een trouwe D66 stemmer.
Ik stem D66 omdat ik sta voor de vrijheid van het individu, in alle opzichten. Of we het nu hebben over baas over eigen buik of euthanasie, of we het nu hebben over wel of geen hoofddoek opzetten, ik vind dat ieder mens de vrijheid moet hebben om zijn of haar leven te leiden zoals hij of zij dat zelf wil. Wij weten zelf wel wat we willen, wat goed voor ons is. Mijn vrijheid is immens belangrijk voor mij. En ik hoef vast niet uit te leggen dat D66 de enige partij is die hiervoor stond, staat en altijd zal blijven staan.
Na jaren D66-stemmer te zijn werd ik dan ook erg teleurgesteld toen de partij in 2006 tot een diepte punt zakte. In plaats van de partij de rug toe te keren, voelde ik mij geroepen om juist nu mijn keuze duidelijk te maken. Ik werd lid. Niet om per se actief te worden, maar in eerste instantie om geld te geven, mijn steun te betuigen. En zo ben ik langzaam aan mensen gaan leren kennen binnen de partij.
De afgelopen jaren heb ik me verbaasd over de gang van zaken in de politiek. Het geknabbel aan onze vrijheden door partijen als CU, SGP en CDA, maar ook hoe iemand als Geert Wilders de vrijheid van mensen wil beperken. Hoezo partij van de vrijheid? Als er één partij is die het woord vrijheid waardig is dan is dat D66 wel! Intussen groeide bij mij steeds meer de passie en gedrevenheid om een andere koers te varen met ons land. Nederland moet staan voor vrijheden van mensen, Nederland moet staan voor goed onderwijs, Nederland moet staan voor participatie van mensen op de arbeidsmarkt. Want zonder vrijheid geen verantwoordelijkheid, zonder goed onderwijs geen toekomst en zonder participatie op de arbeidsmarkt geen participatie in onze samenleving.
Nederland liep ooit voorop, maar heeft inmiddels stilgestaan en dreigt zelfs stappen terug te doen. Dit kan niet! Ons land moet vooruit. Mijn skileraar riep altijd naar me: “ Wassila, look where you go”. Als je niet vooruit kijkt waar je naar toe skiet dan val je. En dat is precies wat ons land, wat wij ook moeten doen: kijken waar we naar toe gaan. Want alleen dan durven we keuzes te maken en alleen dan bereiken we onze doelen.
Toen ik begin 2009 gevraagd werd voor de schaduwfractie, het zogeheten “klasje van Pechtold”, heb ik ja gezegd. Waarom? Omdat ik denk dat ik een geschikte volksvertegenwoordiger ben. Niet omdat ik een defensie achtergrond heb en wat van economische zaken af weet. Ook heb ik geen historie binnen D66. Maar ik ben van mening dat een Tweede Kamerlid iemand is die een visie heeft over waar de toekomst van ons land ligt, iemand die persoonlijke drijfveren heeft die aansluiten bij zijn politieke partij. Een persoon die zich verantwoordelijk voelt voor onze samenleving, die weet wat er speelt in die samenleving, die open staat voor meningen, informatie en kennis van anderen en die beseft waar de grenzen van de politiek en de overheid liggen.
Oftewel, de overheid het juiste laten doen en het juiste goed laten doen, dat zie ik als mijn taak als kandidaat Kamerlid.