EU-belastingen zetten het machtsevenwicht op scherp - Hoofdinhoud
De afgelopen maanden laaide de discussie over een EU-belasting weer op. Een belangrijke discussie omdat de uitkomst ervan de machtsverhouding bepaalt tussen Brussel en de nationale hoofdsteden. Bovendien is dit debat nu extra van belang omdat in de komende maanden ingrijpende besluiten gaan worden genomen over de toekomst van Europa. Er ligt het plan van Merkel en Sarkozy over verregaande economische integratie in de Eurozone. Tevens komt de Europese Commissie met voorstellen voor de begroting 2012, de Financiële Meerjarenperspectieven plus een herziening van het Eigen Middelenbesluit. Al deze zaken gaan over de vormgeving van de Europese integratie. De roep om een eigen EU-belasting is daarom tegelijk een roep om meer macht voor de EU. Die roep zet het machtsevenwicht tussen Brussel en de nationale hoofdsteden op scherp.
SGP+
Het recht om zelf belasting te heffen is een van de oudste en meest fundamentele rechten van iedere natiestaat. De wens van een meerderheid in het Europees Parlement om eigen belastingen te gaan heffen is gekoppeld aan de wens, meer macht te concentreren in Brussel. Meer eigen geld betekent immers meer eigen macht. Met eigen belastingen voor de EU slaat de machtsbalans door ten nadele van de lidstaten. Dat is onnodig want de huidige werkwijze functioneert, met een enkele aanpassing, goed. We hebben het Stabiliteits- en Groeipact (SGP). Dat pact is er gekomen juist op voorstel van Duitsland: dat land moest de harde Duitse mark loslaten en wilde dat de Euro ook stevig zou worden. Dus werd er bepaald dat de Eurolanden geen structurele tekorten op de begroting mogen hebben en kwam er een onafhankelijke Europese Centrale Bank die zou waken over de prijsstabiliteit. De afspraken in dat goede Pact moeten worden nagekomen, en aangevuld met sancties voor lidstaten die structureel die doelstellingen negeren. Een aangepast SGP, zeg maar een SGP+, behoudt de machtsbalans tussen Brussel en de lidstaten.
Hoger budget
De Europese Commissie meent dat met de invoering van een EU-belasting de nationale afdrachten naar beneden kunnen, wat goed zou zijn voor de positie van de zogeheten nettobetalende landen, zoals Nederland. Dat is een voor de EU volstrekt ongekende beweging. De EU is namelijk altijd op zoek naar meer geld. Zo presteerden de Europese Commissie en een meerderheid van het Europees Parlement het zelfs nog in de huidige crisistijd, de begroting voor 2011 met 6% te willen laten groeien. De EU kennende wil de Europese Commissie de inkomsten van de EU-belasting voluit gaan gebruiken en zullen de nationale afdrachten amper verminderen. Jammer genoeg werd deze denklijn onlangs bevestigd door Alain Lamassoure, voorzitter van de budgetcommissie van het Europees Parlement. Hij verklaarde dat door EU-belastingen het EU-budget omhoog gaat. Die verhoging was volgens hem in de huidige economische tijd politiek helaas niet te realiseren met het verhogen van de nationale afdrachten. Voor dit soort argumenten pas ik sowieso, maar in een tijd waarin elke overheid de broekriem moet aanhalen, is dit helemaal ongelooflijk.
Bovendien is het in Brussel not done om te praten over lagere uitgaven van de EU. Terwijl daar legio aanleiding voor is. Talloze voorbeelden zijn met gemak te noemen waarom de uitgaven niet hoeven te stijgen -integendeel!- als ze maar beter worden ingezet. Neem de Structuurfondsen: die zijn van oorsprong opgezet om de arme regio’s in Europa te steunen in hun ontwikkeling. Maar echt arme regio’s zoals Bulgarije, Roemenië en de Baltische staten krijgen samen amper 12% uit dat budget. Ik vind het onzin dat wij fietspaden in Nederland mede betalen uit die fondsen: daar zijn die fondsen niet voor bedoeld. En het geeft een hoop rondpompen van geld; proberen terug te halen wat je eerst hebt weggebracht. Onnodig ingewikkeld!
Of neem de nieuwe Europese Diplomatieke Buitenlandse Dienst. Ook daar kan de kam doorheen. Op een eiland als Barbados heeft de EU-ambassade daar 46 medewerkers, negen meer dan de Britse ambassade ter plaatse. Ook de 53 EU-ambassade medewerkers in Madagaskar lijken mij niet echt noodzakelijk, noch de 92 in Marokko. De 91 in India of de 113 in Rusland kan ik dan nog wat beter begrijpen. Maar als je alleen maar voorstelt om hierover eens na te willen denken springen mensen als Verhofstadt (liberale fractievoorzitter in het EP) verontwaardigd overeind. Het bedreigt zijn droom van meer Europa, een groter Europa waarin hij vooral de eerste viool wil spelen. In het tot op het bot verdeelde België gaat hem dat al helemaal niet meer lukken natuurlijk.
En wat zien we dus? Een meerderheid van het EP wil alleen maar meer geld, liefst in de vorm van EU-belastingen. Juist afgelopen week heeft die meerderheid al een eerste voorstel gedaan voor de 2012-begroting: plus 3,9% !!
Goed evenwicht tussen Brussel en de lidstaten
Juist als we willen dat de EU geloofwaardig blijft bij de burger, moet de positie van de lidstaten sterk blijven. Niet alleen het Europees Parlement, maar juist en vooral de nationale regeringsleiders moeten de afdrachten aan Europa verantwoorden. De regeringsleiders worden gecontroleerd door de nationale parlementen en kunnen met een duidelijke opdracht naar Europa gestuurd worden. Juist afgelopen week heeft de Tweede Kamer in een motie van collega Slob die boodschap nog eens duidelijk gemarkeerd: geen Europese politieke Unie!
Kortom, het is gezond dat er een evenwicht bestaat tussen de lidstaten en de Europese Unie over de financiën. Vergeet niet, dankzij de lidstaten is de begroting van 2011 niet gestegen met 6% maar met 2,9%. 0% was uiteraard beter geweest maar 6% was echt totaal buiten de realiteit. Die balans raakt uit evenwicht als er EU-belastingen zouden komen. Dan ontbreekt de rem vanuit de nationale hoofdsteden. Laat de Europese Unie maar vechten voor haar budget. Dat kost moeite maar is de beste remedie om de uitgaven niet de pan uit te laten rijzen.