Bang voor een Egyptische democratie? - Hoofdinhoud
Natuurlijk is Israël als de dood voor de Egyptische volksopstand. En natuurlijk probeert de propagandamachine nu subtiel of minder subtiel te suggereren dat Mubarak beter is dan de ‘chaos’ van de revolutie. Israël heeft het niet zo makkelijk om dat aan ons westerlingen te verkopen, want zelf presenteren ze zich graag als ‘de enige democratie in het Midden Oosten’, en dan wordt het wat moeilijk om uit te leggen waarom je er tegen bent als de omringende Arabische bevolking ook wel meer democratie zou willen.
Dat het niet goed is, die opstand, voor het ‘vredesproces’ was een eerste reactie van Netanyahu. Een lachertje, gezien het feit dat er met de Palestine Papers wel duidelijk is dat het met name Israël zelf is die helemaal geen vredesproces wil. En een tweede methode is om te suggereren dat een Egyptische revolutie vanzelfsprekend volgens het model Iran zal verlopen: de islamisten komen aan de macht, en dan liever dictator Mubarak, is de mededeling.
Zeker zal de Moslim Broederschap een rol gaan spelen in de mogelijke democratische structuur van Egypte, schrijft Israëlische verslaggever Anshel Pfeffer in een interessant stuk in Ha’aretz (hier.) Maar Israël heeft weinig reden om daar over te klagen, gezien de hoeveelheid religieuze fundamentalisten in hun eigen regering. En tot nu toe is het duidelijk dat ook de islamisten begrijpen dat ze zullen moeten samenwerken met het grote deel van de bevolking die gewoon een democratie willen, en geen islamitische staat. Dat een nieuw Egypte kritischer zal staan tegenover Israël is ook wel te voorspellen, maar de honderden Egyptische demonstranten die ernaar werden gevraagd zeiden over het algemeen dat ze de diplomatieke banden met Israël wilden aanhouden, zelfs de vertegenwoordigers van de islamisten zeiden dat. Israël speelt in de revolutie niet zo’n grote rol. Met enige moeite werd tussen de duizenden slogans en meegedragen borden een afbeelding gevonden van Mubarak met een davidster op zijn voorhoofd, (de afbeelding hierboven is al van een tijd terug, en niet uit de demonstratie van nu) en uiteraard is dat wat Israël verspreid, maar de werkelijkheid is dat de Egyptenaren vooral geïnteresseerd zijn in hun eigen vrijheid. Waar Israël veel banger voor is, zegt Pfeffer, is dat ook de Palestijnen het voorbeeld zullen volgen - wat kan Israël doen wanneer duizenden Palestijnen met hun blote handen de hekken van de nederzettingen zouden bestormen?
Schieten, zegt Amira Hass. Ook zij schreef een interessant artikel, hier. Het Israëlische leger zal geen enkele aarzeling kennen om op de massa te schieten, anders dan het Egyptische leger. Zij beschrijft hoe ook de twee Palestijnse ‘regeringen’, die op de Westoever en in Gaza, ook al bang zijn voor mogelijke opstand van hun bevolking.
En dan is er een artikel van Gideon Levy, hier. Zeker betekent de bereidheid van de Arabische bevolkingen om in opstand te komen tegen dictatoriale regimes slecht nieuws voor Israël, schrijft hij. Van de Israëlische pogingen om bondgenootschappen te sluiten met de ‘gematigde’ Arabische staten tegen Iran zal zo weinig meer overblijven. De bezettingspolitiek van Israël zal nooit geaccepteerd worden door de bevolkingen zelf, en dat is waarom Israël liever dictatoriale regimes ziet met wie ze een deal kunnen sluiten.
En hier, voor de liefhebbers, een gedegen artikel van Juan Cole, waarom Egypte niet Iran is.