De zuidgrens van de EU - Hoofdinhoud

De EU wil de economie van landen in Noord-Afrika en in het Midden-Oosten verstevigen en de duurzaamheid bevorderen. Dat zou kunnen via een Unie voor het Middellandse Zeegebied. Een unie van landen die zelf geen EU-lid zijn. Het Europees Parlement sprak er 19 februari 2009 over in Brussel. In het Brusselse Bargoens wordt dit ‘het Barcelonaproces’ genoemd.

Oeverstaten

Erik Meijer legt namens de SP uit waarom hij het voorstel dat ter tafel lag niet steunt: ‘De Middellandse Zee is de zuidgrens van de EU. Al vele jaren streeft de EU naar nauwe samenwerking met oeverstaten die niet tot de EU behoren en die voor een deel ook nooit tot de EU zullen kunnen toetreden. Die samenwerking wordt in het zuiden van Europa belangrijk gevonden maar heeft voor de rest van Europa veel minder betekenis. Desondanks bestaan er geen diepgaande meningsverschillen over, omdat niemand goede verhoudingen aan de buitengrenzen afwijst.’

De bedoeling

Meijer: ‘De laatste tijd is vooral op initiatief van Frankrijk gestreefd naar intensivering van die samenwerking, met daarbij afzonderlijke vaste structuren. De vraag is wat daarvan de bedoeling is. Is het een toenaderingspoging tot de dictaturen in Syrië en Libië, die voortdurend mensenrechten schenden? Is het een poging om een alternatief te vinden voor het volledige EU-lidmaatschap dat op termijn is toegezegd aan de oeverstaten Kroatië, Montenegro, Albanië en Turkije? Is het een middel om de banden met Israël verder aan te halen, ondanks het feit dat als gevolg van de verkiezingsuitslag op 10 februari 2009 in de komende vier jaar geen Israëlische medewerking mag worden verwacht voor het tot stand komen van een gelijkberechtigde Palestijnse buurstaat? Voorlopig kan ik dit voorstel niet steunen’, aldus SP’er Erik Meijer in zijn stemverklaring over een rapport van de Italiaanse sociaaldemocrate Pasqualina Napoletano.