De slag om de Alpen - Hoofdinhoud
De slag om de Alpen
Vandaag mocht ik mijn rapport over het verdrag tegen zwartsparen van de OESO en de Raad van Europa in Parijs presenteren. Daar was in het Franse Parlement een bijeenkomst van het standing commitee van de Raad van Europa met parlementariërs uit 47 landen.
Normaal is het afhameren geblazen. Dit nieuwe verdrag bijt echter. Alle belangrijke landen doen nu mee: Verenigde Staten, Verenigd Koninkrijk, Italie, Spanje, Duitsland, Frankrijk, maar ook België en ook Nederland. En het verdrag heeft tanden. Het ene land mag niet zomaar aan een ander landen weigeren om data over zwarte rekeningen en dergelijke uit te wisselen. En dat gebeurt nu dus wel vaak.
Ik was in het proces van onderhandelingen tussen de landen aanwezig en daarbij viel een aantal zaken op:
-
-Er was onvoldoende aandacht voor een goede gegevensbescherming. Dat is echter wel belangrijk als de overheid de gegevens over uw financien aan de overheden van een ander land verschaft.
-
-Vier landen deden ongelooflijk moeilijk: Zwitserland, Oostenrijk, Liechtenstein en Luxemburg.
-
-Een punt waarop ze heel moeilijk deden was het uitwisselen van data voor criminele zaken. Die uitwisseling mocht niet over zaken uit het verleden gaan. Als zij het verdrag morgen tekenen, dan mag hen niet gevraagd worden om bij rechtszaken tegen witwassers, criminelen of zelfs terroristen gegevens van gisteren te verschaffen. Tja, je moet maar durven.
Op dat punt heb in de resolutie klare taal geschreven: dit verdrag moet aangescherpt worden op dat gebied van de bescherming van gegevens. Maar dat houdt niet in dat men bij rechtszaken niet ook gegevens ‘over gisteren’ moet kunnen uitwisselen.
Een land in een kritisch, internationaal rapport noemen is al uitzonderlijk. Maar liefst 4 landen op de vingers tikken, oei! Dat betekent bijvoorbeeld dat alle parlementariërs uit die landen die aanwezig mogen zijn, ook echt langs komen en spreektijd aanvragen en reeksen amendementen indienen. Beweringen als “mensenrechten worden geschonden” vlogen door de lucht, maar helaas kon men niet direct duidelijk maken welke mensenrechten. Op het recht na om je belastinggegevens niet eerlijk in te vullen. Voor deze opwinding bestond gelukkig weinig compassie. Te meer daar de meeste landen een fors begrotingstekort hebben. Men is het daarom zat dat een aantal landen nog steeds denkt dat men met een bankgeheim zeer rijken kan binnenhalen, zodat de gezinnen met de middeninkomens in de andere landen alle belastingen mogen ophoesten.
Het was zo al met al een heftig debat van een uur. Je wordt internationaal dan echt ‘gegrild’ door ongeveer alle topadvocaten van die landen die een inbreng geschreven hebben. Maar het was aan het slot van mijn verdediging dus extra mooi om te zien hoe alle amendementen ‘uit de Alpen’ verworpen werden. Dat is een belangrijk signaal voor iedere burger en voor iedereen die mee doet met het geklaag en gemekker over Europa: zwartsparen kan en mag niet langer en de Europese landen gaan dit verdrag samen in de G-20 dit voorjaar op wereldschaal op tafel leggen. Mij doet het deugd, dat we op deze manier laten zien dat we iets leren van de enorme financiele crisis van de voorbije twee jaar. En een verdrag als dit van zo veel Europeanen samen tegen schandelijke bevoordeling van rijke profiteurs, dat heeft voor mij ook iets te maken met ‘waarden en normen’.
Persbericht (zie halverwege)