Iets voor elkaar krijgen (en voor het eerst op de sportschool) - Hoofdinhoud
Hoe krijg je wat voor elkaar in de Kamer? Dat gaat vaak erg langzaam. Maar soms lukt het. Zoals vandaag. Voor de rest in deze blog: hoe zorg ik er voor dat ik weer een beetje in shape komt, dertiger zijnde?
Hoe krijg je iets voor elkaar
Dinsdag, gisteren, is er in de Kamer een voorstel van mijn hand aangenomen dat gaat over schone energie in Europa. Heb ik lang aan gewerkt, dus ben er blij mee. Hoe wordt iets van een idee tot een voorstel, vraag je je misschien af. Hoe gaat dat nou in z'n werk?
Welnu! Een dik half jaar geleden begon ik met een actie voor soortemet nieuw Europees verdrag voor schone energie. Het idee behelste een nauwere vorm van samenwerking binnen Europa om meer gemeenschappelijk onderzoek te doen naar de opwekking van schone energie. Nu doen alle landen dat vrijwel apart van elkaar, terwijl het juist veel beter zou zijn de krachten te bundelen, maar ook om gezamenlijke grote projecten op te zetten (bijvoorbeeld de bouw van een grote zontermische krachtcentrale in het zuiden van Europa). Het gekke is dat dit soort samenwerkingsverbanden er wel zijn voor kernenergie (EURATOM), maar niet voor hernieuwbare energie! Juist nu Europa zeer ambitieuze doelstellingen heeft afgesproken voor schone energie, kan zo'n instrument een versnelling geven aan nieuwe doorbraken. De maanden daarna heb ik bij verschillende andere parlementariers uit andere EU-landen steun gezocht voor dit initiatief. Met succes: zowel Groenen als Conservatieven en Liberalen en Socialisten steunde het idee (zie voor de support deze pagina). Ook ging ik veel bijeenkomsten in Brussel af om het idee te promoten.
Vorige week, toen het debat in de Kamer was over de uitkomsten van de Europese Top die over schone energie ging, heb ik de kans genomen om een voorstel in te dienen om de regering op te roepen zich ook hard te maken voor dit idee. Zoals gewoonlijk als je iets nieuws voorstelt, reageerde de premier afhoudend. Maar toch steunde een aantal partijen mijn voorstel meteen. Partijen als de SP, CDA en de VVD hadden meer twijfels. Is het wel nodig? De VVD was snel overtuigd, omdat ze de economische kansen zagen. Maar het CDA en de SP hadden nog wel wat vragen. De SP (niet zo'n voorstander van méér Europa) wilde weten of er niet weer nieuwe molochen met ambtenaren zouden worden opgetuigd. Om de partij te overtuigen bel je dan een aantal keer met de woordvoerder op dit onderwerp, en probeer je uit te leggen dat dat niet de bedoeling is. Ook het CDA belde ik. Want zonder de steun van óf het CDA óf de SP zou er geen meerderheid zijn voor het voorstel. Uiteindelijk kwam om 13:00 een SMS-je van Paulus Janssen van de SP dat ze het voorstel zouden steunen. En in de wandelgangen van de Kamer zei Liesbeth Spies van het CDA ook haar steun toe. Even later gingen de handen omhoog en werd mijn voorstel met grote meerderheid aangenomen. Het echte werk begint nu pas, want nu moet het voorstel nog handen en voeten krijgen, de regering moet hier ook echt werk van maken en het moet ook aarden bij andere lidstaten. Maar de eerste stapjes zijn genomen.
Opvallend, toch. Je bent maanden bezig met iets dat volgens mij echt wat voorstelt, waar in ieder geval iets van een visie achter schuilt, wat internationale steun krijgt, wat over echte problemen gaat en een concrete oplossing biedt.. maar het is vrijwel onmogelijk om er een journalist geintereseerd in te krijgen. Ja, de Volkskrant publiceerde een aantal weken geleden een opinie-artikel van mij op de opiniepagina, maar voor de rest is het erg lastig. Begrijp ik ook wel. De korte rellen gaan voor. Fair enough. Hoewel ik toch niet bepaald publiciteitsschuw ben, verschaft het me hierdoor juist een extra genoegen stug door te gaan met het idee. Tussen de tientallen onderwerpen waar ik me mee bezig hou (en waar veel meer aandacht voor is) is dit toch een van de leukste. Want zelf geinitieerd.
Het buikje moet er af!
Tja mensen, ik ben 33, dus de jaren gaan tellen. De tijden dat mijn lichaam zich iedere morgen als vanzelf strak trok, zijn niet meer. En het leven van een kamerlid is zo onvoorspelbaar dat ook gezond eten er vaak bij inschiet. Gevolg is dat er te veel vet en te weinig groente wordt gegeten. Ik moest de laatste jaren lijdzaam toezien dat ik een klein buikje kreeg, waar ooit een six-pack stond. En de ooit soepele sprintjes naar de tramhalte gaan me ook moeilijker af. Veel vrienden adviseerde me naar de sportschool te gaan. Maar het kwam er niet van. Geen zin. Maar ik heb me over mijn weerzin heen weten te zetten.
In mijn woonplaats Amsterdam heb ik nu de meest hippe sportschool uitgekozen en sinds vorige week probeer ik om de twee dagen eventjes te sporten. Denk nu niet dat ik in de gewichten hang, want daar voel ik me bij lange na (nog) niet geschikt voor. Bovendien word ik tamelijk bescheiden door al die gespierde lijven overal. Zodoende cross-train ik een beetje. En gelukkig hebben ze ook een indoor zwembad, waar ik in bejaardentempo baantjes kan trekken. De badmuts ontbreekt nog. Vooralsnog allemaal niet reuze hip dus. Maar ook hier moet ik maar stug doorzetten. Ik ben in ieder geval al 0,71 kilo afgevallen!
(de foto die hiernaast staat is mijn hoofd geplakt op het lichaam van Brad Pitt)
Voor de rest...
Afgelopen maandag in Brussel geweest, een conferentie over belastingen en milie bezocht en samen met de commissie Europese Zaken een bezoek gebracht aan de Nederlandse vertegenwoordiging daar. Gisteren, dinsdag, fractievergadering gehad en veel mensen gebeld. Dit weekend veel zitten schrijven en op zondagavond naar de toneelvoorstelling 'Het Wijde Land' geweest, gespeeld door de Theatercompagnie. Hoofdrolspeler Mark Rietman steelde de show. Zeer krachtig gespeeld en geloofwaardig emotioneel. Moet je naar toe! Gaan jullie wel eens naar toneel, hyvers?