Prinses Ariane en ´Amerikaanse toestanden´ voor gehandicapten - Hoofdinhoud
In de nacht van donderdag op vrijdag bleef ik in Den Haag slapen. 's Ochtends, om een uurtje of acht liep ik vanaf het hotel naar de Tweede Kamer en kwam langs het oude stadhuis van Den Haag. Er stonden overal tv-wagens. In het stadhuis zou iets later kroonprins Willem Alexander het nieuwe prinsesje 'aangeven'. Grote vraag was: wat zal haar naam worden? Even later zag ik op de tv het antwoord: Ariane Wilhemina Maxima Ines.
De geboorte van een Oranjebaby
Afgelopen dinsdagavond is het meisje geboren. En dat was meteen breaking nieuws. Vrienden en collega's van me zaten meteen te zuchten. Ze konden niet begrijpen dat er zoveel aandacht is voor een geboorte van zo'n kind. "Wat is die familie Van Oranje nou méér dan andere mensen die kinderen krijgen?", klinkt het dan nuchter maar ook ge-ergerd. Ik deel die ergernis niet. Sterker nog: ik word door al die aandacht voor zo'n baby weer bevestigd in het feit dat ik vóór de monarchie ben.
Ja, want dat ben ik: voorstander van de monarchie. Natuurlijk, de monarchie moet wel worden gemoderniseerd. Het is natuurlijk gek dat de Koningin nog steeds macht heeft. Wat mij betreft moet ze geen deel meer uitmaken van de regering, en het is ook raar dat iemand die niet gekozen is de formatie van een nieuw kabinet ter hand mag nemen. Al die zaken moeten worden afgeschaft. Maar wat niet hoeft te veranderen is dat de Oranjes ons staatshoofd leveren.
Waarom? Nee, voor mij is niet de reden dat 90% van de bevolking het ´wel best´ vind met de Koningin, en er dus geen noodzaak is om het af te schaffen. Het is veel principieler. Ik vind dat juist in deze tijd van ´logica´ en rationaliteit, het een grote meerwaarde heeft om iets in het staatsbestel te hebben wat van die logica afwijkt. Ik ben als democraat natuurlijk heel erg voor democratische gelegitimeerde bestuurders, maar ik vind het wel prettig dat er één uitzondering op die regel is. Dat er een plek is die ruimte biedt voor zoiets irrationeels als ´traditie´. Daar heeft een samenleving nu eenmaal behoefte aan, ook ikzelf. Traditie kan je echter niet ´democratisch´ om de vier jaar kiezen, dat moet groeien. Welnu, sinds Willem van Oranje in de 16de eeuw, en zijn familie sindsdien, een belangrijke rol hebben gespeeld bij de vorming van Nederland, is het helemaal niet zo gek om die familie als symbolisch hoofd van Nederland te nemen. Zonder politieke macht, wat mij betreft, maar wel met de belangrijke macht van het symbool.
Met deze opvatting roep ik altijd in mijn vriendenkring, en ook bij collega´s veel discussie op. Dat weerhield me er niet van (dat stimuleerde me zelfs!) om afgelopen woensdag bij grote uitzondering een stropdas te dragen, en natuurlijk was die oranje! ;-)
Gehandicapten met de trein
De afgelopen dagen heb ik veel debatten gehad in de Kamer. Maar het meest aardige was afgelopen vrijdag. Samen met een een honderdtal gehandicapten en politici heb ik meegedaan met een actie voor betere toegankelijkheid van de trein. Veel gehandicapten, zeker als ze in een rolstoel zitten, kunnen nauwelijks spontaan gebruik maken van het Openbaar Vervoer. Om in de trein te komen moet immers seeds een soort platform worden geinstalleerd om het hoogteverschil tussen perron en trein te overbruggen. Als gehandicapten dan met de trein willen, moeten ze daar voor altijd lang van te voren assistentie aanvragen, en vaak gaat dat ook mis. De NS heeft beloofd om de treinstellen en perrons in 2030 te hebben aangepast (sic!) voor gehandicapten, maar dat duurt natuurlijk veel te lang. Ondanks alle beloften hebben ze zelfs net 200 intercity´s gekocht zónder aanpassingen voor gehandicapten. De gehandicaptenorganisaties hebben daarom een aantal zeer concrete voorstellen gedaan om de verbetering van het OV voor gehandicapten iets meer versnelling te geven. Vandaag zijn die aangeboden aan de NS, en samen met een aantal kamerleden van andere partijen heb ik die eisen van de gehandicapten kracht bij gezet.
Zo´n onderwerp als dit raakt me echt. Want het zijn vaak heel actieve mensen die door de hindernissen in het OV worden tegengewerkt om wat van hun leven te maken. Een aantal jaar geleden heb ik 10 miljoen euro los weten te peuteren voor een soort speciaal taxivervoer voor gehandicapten. De toenmalige minister van Volksgezondheid, Hoogervorst, wilde een maximum stellen aan het goedkope reizen voor gehandicapten, maar door die 10 miljoen voortsel is zijn plan voor een groot gedeelte teniet gedaan, toen. Maar het is eigenlijk van de zotte dat mensen die al beperkt zijn in hun mogelijkheden, en vaak ook niet heel veel geld hebben, ook nog eens worden gehinderd, of worden ´gemaximeerd´ in hun mobiliteit!
Opvallend is dat we in dit opzicht nog eens wat kunnen leren van Amerika. Daar is de afgelopen twintig jaar fors geinvesteerd in het toegankelijk maken van gebouwen en OV voor gehandicapten. Daar kunnen we in Europa een voorbeeld aan nemen! Méér Amerikaanse toestanden!