Olympische spelen en Duyvendak - Hoofdinhoud

De Olympische spelen zijn begonnen. In China dit keer. Afgelopen vrijdag demonstreerden enkele Tibetanen op de Dam in Amsterdam tegen de Chinese onderdrukking. En ook andere mensenrechtenorganisaties vroegen aandacht. Bij de openingsceremonie was premier Jan Peter Balkenende aanwezig. De meeste van de andere Europese regeringsleiders hadden besloten daarvan af te zien, in verband met juist die mensenrechten. Balkenende vond dat het beter was om daar aanwezig te zijn, en z'n aanwezigheid daar te gebruiken om de mensenrechten aan te kaarten. Tja. Ik denk dat het beter was geweest als hij gewoon niet was gegaan. Dan had Europa meer één lijn getrokken en één boodschap uitgedragen. Of je gaat er met z'n allen heen en stelt collectief de mensenrechten aan de kaak, of je gaat met z'n allen niet en maakt daarmee een punt. Nu is het weer een blurry picture.

Hoe dan ook: de Nederlandse sporters doen hun best om edelmetaal te vergaren. Het eerste goud is al binnen; Fijn troostvoedsel voor het falen bij het Europees kampioenschap Voetbal.

Duyvendak

In de tussentijd zit de media ook niet stil. Vorige week een relletje over Wijnand Duyvendak van Groenlinks. In de jaren '80 was hij betrokken bij radicaal-linkse beweginkjes en pleegde politieke inbraken die hun ideologie kracht moesten bijzetten. Nu heeft hij daar spijt van en heeft er een boek over geschreven. Via een dom opgesteld persbericht over de aankondiging van de boekpresentatie leek het net of hij juist trots was op die actie, en dat gaf natuurlijk meteen verontwaardiging. In verschillende interviews in de krant en op tv probeerde hij het beeld te herstellen en spijt te betuigen. Tja, wat moet je daar nou van vinden? Zo'n affaire is natuurlijk niet bevorderlijk voor iemands geloofwaardigheid, zeker als blijkt dat je publiekelijk hebt gelogen over deelname aan inbraken. Daarnaast vind ik 'spijt betuigen' over zo'n verleden altijd een wat rare figuur. 'Spijt' betuig je over iets dat je in een opwelling hebt gedaan, maar niet over activiteiten en milieus waar je je jarenlang in hebt ondergedompeld. Als je jarenlang bent beziggeweest met inbraken, met een extreem ideologisch gedachtegoed, dan zegt dat ook iets over je karakteropbouw. Ik bedoel: ook al in de jaren tachtig waren er al andere, legale manieren om je politieke ideeën kracht bij te zetten, en ook toen al waren er genoeg van Duyvendak's leeftijdsgenoten die daar voor kozen, dus waarom heeft hij die verstandige keuze toen al niet gemaakt? Ik ken Duyvendak nu als een redelijk evenwichtig politicus, waar je (ondanks de inhoudelijke verschillen) goed mee kan samenwerken, dus ben benieuwd hoe hij in zijn boek zo'n karakterologische weeffout verklaart en verantwoord. Om die reden ga ik het zeker kopen. Zo, dan heeft dat domme persbericht toch nog effect gehad op mijn koopgedrag.