Mijn moeder, een jaar later (1940-2008) - Hoofdinhoud

Ik ben niet zo van symbolen, maar wel van data en jaartallen. Gisteren (maandag) was daarom een dag met een lading. Op 24 augustus, vorig jaar, overleed mijn moeder. Toen de klok gisterochtend op 8:05 sprong, slikte ik. Dat was het tijdstip dat ze in ons bijzijn stierf. Zo ben je er, zo ben je er opeens niet meer.

In maart 2008 hoorde ze dat ze niet lang meer te leven had. Nadat de dokter op een scan de uitzaaiingen in haar hoofd had laten zien, kregen we informatie over hoe het ziektebeeld zou lopen. Mijn moeder wist dat allemaal al. Zij had tot twee jaar daarvoor in hetzelfde ziekenhuis gewerkt als kankerverpleegkundige

"Dag Laura", zei de dokter bij het afscheid. Ook hij kende haar nog uit die tijd. In de hal van het ziekenhuis keek ze me aan. "Dan hebben jullie straks helemaal geen ouders meer." In 2007 was mijn vader al overleden. In een waggelende invalide-taxi reden we naar huis. De laatste paar maanden met haar waren intensief, zwaar, maar zeer dierbaar. Familie, vrienden, buurvrouwen, verzorgenden- het was defile aan aardige, lieve mensen.

Dan volgt de dood. Eerst neem je afscheid van het lichaam, dan van de kist. Toen afscheid van de vertrouwde indeling van het huis. Afscheid van veel spullen, tafels, kastjes. Het huis maakten we leeg, stond te koop, en is nu verkocht.

Gisteren even naar de begraafplaats gegaan. Over twee weken wordt haar grafsteen geplaatst. Nu ligt het graf er nog wat geimproviseerd bij. Wat kleine plantjes en bloemetjes, zoals je dat de eerste tijd doet. Over twee weken is ook die tijdsspanne voorbij, en is de plek met granietsteen geordend. Binnen dat graniet moet nog wel voor begroeiing worden gezorgd. De komende maanden zijn daar dus gelukkig nog wat klusjes te doen.

Het jaar is rond. Alle seizoenen heb ik nu voor het eerst zonder haar meegemaakt. Mijn verjaardag, haar eigen verjaardag, kerst. Met oud & nieuw werd ik de straat op gesleurd om een 'herinneringsvuurpijl' af te schieten. Die stoof de lucht in, brak open, fonkelde een paar seconden en doofde toen weer. Er sprong een psalmtekst in mijn hoofd. 'Gelijk het gras is ons kortstondig leven'. De eerste jaarwisseling zonder haar.

In dit jaar is de herinnering aan mijn moeder weer wat rechtgetrokken. Ik krijg het beeld weer terug zoals ze het grootste gedeelte van haar leven was. Niet ziek, zoals de laatste 2 jaar, maar sterk, voor de duvel niet bang, eigenwijs, dapper, haar nek willen uitsteken. Een soort hernieuwde kennismaking. Dankzij de tijd.