Christelijke zorg moet blijven! - Hoofdinhoud

Op het jubileum van de Federatie Evangelische Zorg Organisaties (FEO) heb ik gisteren gepleit voor zichtbaarheid van christelijke zorg. De aanleiding was o.a. de motie uit Amsterdam, aangevoerd door de VVD, die ertoe strekt dat de gemeente geen zaken meer doet met zorg- en welzijnsinstellingen die van sollicitanten een binding met hun identiteit vragen. Eerder noemde Arie Slob deze motie ,,een dwaze oprisping van seculiere intolerantie”.

We staan in een eeuwenlange traditie. Een traditie die al begint in het Oude Testament, zichtbaar bij een man als Job die rechtschapen was en opkwam voor kwetsbaren. Jezus zelf heeft ons veel geleerd over de zorg voor onze naasten, mooi uitgewerkt in de gelijkenis van de barmhartige Samaritaan en de eerste christen-gemeenten stonden bekend om hun belangeloze inzet voor anderen. De traditie heeft zich voortgezet door de eeuwen heen. Hoe ‘duister’ de Middeleeuwen ook waren, bij de nonnen kon je wel terecht voor ziekenzorg! De namen van veel ziekenhuizen herinneren nog aan de tijd dat zieken verzorgd werden door nonnen en diaconessen.

Wat misschien wel aan verandering onderhevig is, is de mate waarin christelijke zorg wordt gewaardeerd. In het verleden konden we op meer bewondering en draagvlak rekenen voor de belangenloze inzet van gelovigen voor hun medemens in nood, dan nu. Het was simpelweg een burgerplicht. In de periode van Het Reveil zijn prachtige initiatieven opgekomen. Maar de afgelopen tientallen jaren is de zorg geïnstitutionaliseerd. De rol van de overheid is sterker geworden. De plicht om te zorgen is verdrongen door het recht op zorg.

Terugkijkend moeten we ons eerlijk de vraag stellen of we het niet teveel hebben laten gebeuren dat de overheid een groot deel van onze ‘core-business’, namelijk onze diaconale taak, heeft afgenomen, en of het niet de hoogste tijd is om bepaalde taken weer ‘terug te eisen’. Natuurlijk wel met een eigentijdse invulling, met behoud van het goede waarvoor de overheid borg staat en moet blijven staan: de betaalbaarheid, toegankelijkheid en bereikbaarheid van de zorg.

Esmé Wiegman