What will the Americans do? - Hoofdinhoud

Sinds vandaag heb ik er een nieuwe bondgenoot bij in de strijd tegen klimaatverandering. En het is er één uit onverwachte hoek: wetenschapsjournalist Simon Rozendaal, werkzaam bij Elsevier en erkend klimaatscepticus. Tijdens het debat Volkskrant op Zondag opende hij de dans in de Rode Hoed in Amsterdam met een pittige column. Aan het eind van het debat mocht hij een ‘stip op de horizon’ uitspreken. "Mijn ideaal is dat de samenleving zoveel in innovatie investeert dat we in de toekomst zonder fossiele energiebronnen kunnen," zei hij. Grappig hoe je via een diametraal tegengestelde weg tot dezelfde conclusie kunt komen.

Het najaarszonnetje scheen buiten en het debat had trekjes van een prettig gesprek. De wetenschap zat aan tafel (hoogleraar Klaas van Egmond) evenals het bedrijfsleven (duurzaam ondernemer Ruud Koornstra, binnenkort één van de sprekers op de prestigieuze Ted-x conferentie). Naarmate de top van Kopenhagen nadert merk ik dat iedereen zich achter het gezamenlijke doel schaart: een ambitieus klimaatakkoord.

Dit weekend weer een golf van droeftoeterij over de kansen van Kopenhagen. Dit maal greep de pers de uitspraken aan van president Obama bij de APEC (parool.nl), de organisatie van landen rond de Stille Oceaan. Wat hij daar gezegd heeft, zeggen wij al weken. Een verdrag in Kopenhagen halen we niet, maar dat wil niet zeggen dat het geen succes wordt. Met een goed politiek akkoord hebben we ook goud in handen. En de uitzichten daarop zijn goed. Kijk naar de vooruitgang. Brazilië heeft beloofd 40 procent minder CO2 (volkskrant.nl) uit te stoten. Tot drie maanden geleden waren zulke grote toezeggingen uit de opkomende economieën ondenkbaar.

De komende dagen ben ik aanwezig bij een voorbereidende bijeenkomst voor de klimaattop. Om alvast in de stemming te komen, is Kopenhagen plaats van handeling. In de hotellobby heb ik mijn spreekteksten alvast aangescherpt, samen met Klimaatgezant Hugo von Meijenfeldt en EU hoofdonderhandelaar Maas Goote. De tijd van risicoloze verklaringen ("dit en dat is belangrijk") is voorbij. We moeten de confrontatie zoeken en kijken hoe we de tegenstellingen kunnen overbruggen. Mijn Britse collega Ed Milliband schoof even aan om vooruit te blikken op de komende dagen. De belangrijkste vraag blijft: what will the Americans do? Aan alles merk je dat de spanning stijgt.