Je zal maar Thijs Berman heten - Hoofdinhoud

Het is niet mijn gewoonte me met andermans zaken te bemoeien. Maar ik kan het nu niet laten. Sterker nog, ik voel me geroepen dat te doen.

Je zal maar Thijs Berman heten. Je bent door de leden van de PvdA gekozen tot lijsttrekker bij de Europese verkiezingen. Toen de uitslag van die lijsttrekkerverkiezing bekend werd gemaakt, kreeg je bloemen van de partijvoorzitter en nam je ongetwijfeld de felicitaties van partijleider Wouter Bos in ontvangst. Je voerde naar beste vermogen campagne. Je moest niet alleen opboksen tegen een geduchte rivaal als Hans van Baalen maar ook tegen een aantal kandidaten op de PvdA-lijst die het met jouw koers oneens zijn. Een van hen - René Cuperus - maakte dat tot inzet van zijn persoonlijke campagne; eerst om zo hoog mogelijk op de lijst te komen, wat hem door toedoen van de leden van de/jouw partij niet lukte, daarna door tijdens de campagne voortdurend een 'eigen geluid' in de zaaltjes te laten horen.

Op de verkiezingsavond op donderdag 4 juni moet je teleurstelling op teleurstelling incasseren. Eerst zijn het vier zetels, enkele uren later blijken het er nog maar drie te zijn. De PvdA is meer dan gehalveerd. Met de moed der wanhoop geef je commentaar aan journalisten die venijnig naar de bekende weg vragen. Natuurlijk is het Wouter Bos die de zware klappen moet opvangen, maar jij krijgt ook het nodige over je heen.

Een week later denk je: laten we er in Brussel en Straatsburg toch maar het beste van maken. Het weekend gloort. Je kijkt trouwhartig de kranten in. Een interview met Wouter Bos. Ze hadden vijf gerenommeerde PvdA-ers gevraagd voordat ze bij jou kwamen. Die vijf hadden allen geweigerd. Jij was dus zesde keus. Leuk om dat ook nogeens in de krant te mogen lezen. Om commentaar gevraagd op zijn opmerkelijke uitlatingen zegt Wouter Bos vervolgens dat jij het goed gedaan hebt. Erger kan het niet. Maar of het niet genoeg is - de eerste van de vijf nee-zeggers heeft inmiddels al van zich laten horen. Agnes Jongerius. Ze had geen seconde nodig om te weigeren.

Wat een triestheid.