Droevige berichten - Hoofdinhoud
Droevig nieuws, dit weekeinde. Schelto Patijn is niet meer. Hij heeft een ongelijke strijd verloren, zoals dat heet. Als er ooit iemand is geweest op wie de uitdrukking ‘every inch a gentleman’ van toepassing was, dan was het Schelto. Zó bescheiden, dat hij zich in de afgelopen jaren steeds bijna verontschuldigde voor de ongemakken die zijn ziekte met zich meebracht. Zó meelevend en menselijk, dat hij bij onze laatste ontmoeting iedere vraag naar zijn eigen gezondheid vriendelijk terzijde schoof om toch vooral naar de gezondheid van mijn vrouw te informeren. Hoe de ziekte hem ook sloopte, zijn pretogen bleven stralen, zijn humor liet hem niet in de steek, zijn betrokkenheid bij de samenleving en bij de Europese samenwerking werd er geen millimeter minder door.
Er zijn heel veel mensen die dichter bij Schelto staan dan ik. Daarom past mij hier grote terughoudendheid. Maar ik zal mij Schelto altijd blijven herinneren als iemand die begaan was met mensen, als iemand die bruggen kon bouwen waar anderen liever naar de andere oever stonden te schreeuwen. Niet dat hij een softie was, integendeel. Als burgemeester van Amsterdam heeft hij vaak ook zijn resolute kant laten zien, als hij het nodig vond om op te treden. Hij stond in een traditie van de PvdA die mij zo dierbaar is, naast mensen als Max van der Stoel en de betreurde Piet Dankert. Wars van het geschreeuw en meer begaan met de zaak en met de mensen dan met zichzelf, haaks op een deel van de partijcultuur die ontstaan is onder Nieuw Links. Schelto is een voorbeeld van integriteit, bevlogenheid, internationale en Europese betrokkenheid.
Er was nog meer droevig nieuws. Otto von der Gablentz, eveneens gesloopt door ziekte, heeft ook dit leven verlaten. Zijn karakter en zijn bevlogenheid leken erg op die van Schelto, maar dan vanuit een Duitse achtergrond, dus net een tikkeltje formeler. Maar daarmee niet minder vriendelijk en zachtaardig, niet minder betrokken, niet minder overtuigd van de noodzaak de Europese bruggen te onderhouden die tussen voormalige vijanden zijn geslagen na de slachtpartijen uit de eerste helft van de vorige eeuw. Otto von der Gablentz heeft een onmisbare bijdrage geleverd aan het genezen van diepe wonden tussen Nederland en Duitsland, aan het overwinnen van wederzijdse vooroordelen. Daarbij werd hij ook gedreven door de wens de culturele diversiteit van Europa te koesteren als onderdeel van wat ons Europeanen in al onze verscheidenheid toch zo bindt.
Nederland verliest twee grote Europeanen. Maar wij vergeten ze niet.