Uruzgan en 11 september - Hoofdinhoud

Het is vrijdag 11 september als ik de generaal McCrystal op mijn kamer ontvang. Deze commandant van ISAF raakt me omdat hij precies de twee namen weet van de collega’s die we die week hebben verloren: korporaal Van de Rijdt en de sergeant-majoor Leijssen. En dat terwijl de Amerikanen zelf al meer dan 800 doden hebben te betreuren in Afghanistan.

Het is bovendien bijzonder om hem juist op deze dag te spreken: 8 jaar na de verschrikkelijke aanslag op het WTC in New York. Wanneer je daar de beelden van terugziet herleef je het beklemmende gevoel van toen. Ik refereer in het gesprek aan de acceptatiespeech van Obama, die stelde dat niet Irak, maar Afghanistan en Pakistan de werkelijke vijanden waren van 11 september.

Aan het argument van het tegengaan van terrorisme in het westen wordt in ons land eigenlijk weinig gerefereerd wanneer het gaat om de zingeving van de missie in Uruzgan. Het argument is echter wel degelijk van belang. Behalve New York hebben ook Londen en Madrid dat laten zien. Vechten in Uruzgan is wel degelijk ook in ons eigen belang. Heel direct door het tegengaan van de opbouw van nieuw terrorisme, maar indirect ook omdat de toekomst mede de stabiliteit van die regio en derhalve van de wereld bepaalt.

Ik vind het dan ook volstrekt opportunistisch dat Van den Burg als voorzitter van - nota bene! - een militaire vakbond in de Telegraaf van vandaag roept dat we ons maar moeten terugtrekken uit Afghanistan. De reden die hij ervoor aanvoert is de corruptie van de bestuurders en de regering Karzai.

Ik zal die corruptie niet goedpraten, maar laten we er a.u.b. voor waken een doel na te jagen om van Afghanistan een westerse democratie te maken. Doel is en blijft om voldoende stabiliteit te creëren om de Afghanen weer hun eigen verantwoordelijkheid te laten dragen.

Juist ook de taken waar Van de Rijdt en Leijssen mee bezig waren laat zien dat daar progressie in zit: de inktvlek wordt groter en we leiden steeds meer Afghanen op voor leger en politie.

McCrystal kiest onverkort voor de Nederlandse 3D-aanpak. Augustus 2010 is nog ver weg. Laten we, zoals Van Uhm het terecht zei, nu vooral onze collega’s volop steunen!

Jack de Vries