Klimaatplannen - crisis of geen crisis - Hoofdinhoud

De hoge temperatuur zorgt nu al voor droogte

op de Brabantse akkers

Marcel schrijft in reactie op mijn vorige blogje dat de relatie tussen menselijk handelen en klimaatverandering niet bestaat. Hij staat niet alleen. Ook mensen als Elsevier journalist Rozendaal en een enkele studeerkamergeleerde zijn die mening toegedaan. Dat het wetenschappelijke bewijs inmiddels volstrekt onweerlegbaar is, mag kennelijk niet baten. Er zijn vast ook nog wel mensen te vinden die zeker weten dat de aarde plat is.

Een paar weken geleden presenteerde het Internationaal Energie Agentschap (IEA) de jaarlijkse World Energy outlook. Iedere politicus zou dit rapport moeten lezen, iedere bestuurder zou moeten nadenken wat de gegevens in dit rapport betekenen voor haar of zijn beleidsterrein. Want wat er staat raakt ons allemaal. Rechtstreeks, onafwendbaar, onherroepelijk.

Ik laat de delen van het rapport die gaan over het energievraagstuk even links liggen. Kom ik later op terug. Nu wil ik vooral Marcel en zijn geloofsgenoten confronteren met een paar cijfers.

Bij ongewijzigd beleid stijgt de Co2-uitstoot van 2006 tot 2030 met 45%. Dat leidt tot een temperatuursstijging van 6 graden Celsius aan het einde van deze eeuw. De stijging in CO2-uitstoot komt bijna geheel voor rekening voor de grote groeiers in de wereldeconomie, China, India, het Midden-Oosten, Brazilië. Als we er met een maximale inspanning in slagen de meest ambitieuze klimaatplannen te verwezenlijken, kunnen we de temperatuursstijging beperken tot 2 graden Celsius.

Ook dan zijn de gevolgen voor ons klimaat en voor onze Nederlandse waterhuishouding zeer ernstig, maar nog net met verregaande maatregelen op te vangen. De gevolgen van een veel hogere temperatuursstijging lijken op een absoluut horrorscenario. An Inconvenient Truth in het kwadraat. Wij hebben dus een monumentale verantwoordelijkheid tegenover onze kinderen en hun kinderen. Die verantwoordelijkheid kan en mag niet op de lange baan worden geschoven, crisis of geen crisis.

Daarom is het essentieel dat de EU in december overeenstemming bereikt over een ambitieus klimaatpakket. Dat is een absolute voorwaarde om volgend jaar bij de klimaattop van Kopenhagen de rest van de wereld mee te krijgen. Want ook al zouden alle Europese landen en de VS hun uitstoot tot 0 weten te reduceren, meer dan 15% van de stijging van de uitstoot komt voor rekening van andere landen, dus die zullen over de streep getrokken moeten worden om even ambitieus te zijn als de EU.

Het goede nieuws daarbij is dat Marcel heel weinig medestanders heeft en iedereen nu door heeft dat menselijk handelen een cruciale factor is. Goed nieuws is ook dat alle landen die nu zo onstuimig groeien beseffen dat zij mee moeten doen omdat zij anders ook de rampzalige gevolgen van radicale klimaatverandering zullen ondergaan.

Het slechte nieuws is dat er een sterke neiging is de kat uit de boom te kijken en vooral naar de buurman te wijzen. Bang als men is dat wie de eerste stap zet, daar economisch voor zal worden gestraft met een nadelige concurrentiepositie en het vertrek van de industrie naar minder strenge oorden.

Die angst dreigt nu verlammend te gaan werken. Terwijl haast niemand betwist dat omschakeling naar een duurzame economie bittere noodzaak is, simpelweg om de planeet te redden. Iedere ondernemer weet bovendien dat je het onontkoombare maar beter kunt omarmen om je concurrenten voor te zijn. Wie hier de meeste moed toont en het snelste omschakelt, zal ook de grootste voordelen oogsten. Misschien dat dit eigenbelang kan overtuigen.

Ik was al overtuigd met één blik op de foto van mijn kinderen.