Standplaats Brussel - Hoofdinhoud

Frans Timmermans schrijft over hoe de Navo in Brussel terecht kwam en over het EP dat behalve in Brussel ook nog in Straatsburg vergadert. "Helaas is er in het EP zelf een grote meerderheid die geen enkel probleem heeft met het rondreizende circus."

President Sarkozy heeft besloten dat Frankrijk weer helemaal gaat meedoen in de Navo. Hiermee draait hij het besluit uit 1965 terug van De Gaulle, die van mening was dat deelneming aan de militaire structuur van de Navo de Franse onafhankelijkheid teveel inperkte.

Het besluit van De Gaulle had ook gevolgen voor Nederland. Het hoofdkwartier van de Navo moest vertrekken uit Parijs en er moest natuurlijk een nieuwe standplaats worden gevonden. Nederland werd hiervoor uitdrukkelijk gepolst. Het toenmalige kabinet besprak de kwestie. Een bewindsman van Volkshuisvesting vond het onaanvaardbaar dat Nederland dit hoofdkwartier zou herbergen. De ernstige problemen met de woningnood in Nederland zouden toenemen met de komst van een paar duizend internationale ambtenaren en militairen. Er werd door anderen tegenin gebracht dat deze mensen een hoog internationaal salaris hebben, dat zij in Nederland zouden uitgeven en dat zij niet bepaald een belasting zouden vormen voor de sector van de sociale woningbouw. Het mocht niet baten. De woningnood was een van de grootste maatschappelijke problemen van die jaren en alles wat het erger kon maken, moest absoluut worden vermeden. Het hoofdkwartier ging naar een in aanbouw zijnd ziekenhuis in Brussel en droeg er in belangrijke mate aan bij dat de Belgische hoofdstad misschien wel de meest vooraanstaande internationale standplaats is geworden.

Deze anekdote bewijst maar weer eens dat je soms uit oprechte zorg voor een ernstig probleem, het zicht verliest op het bredere beeld. De woningnood was de gesel van onze naoorlogse generatie, wij kennen allemaal de vreselijke verhalen van onze ouders en grootouders. Maar een internationale organisatie buiten de deur houden, heeft geen merkbaar positief effect op de aanpak van de woningnood, maar wel een negatieve invloed op onze economie en op onze internationale positie (die ook een economische waarde heeft, die helaas vaak wordt onderschat).

In onze omgang met de Europese Unie moeten we ook steeds oppassen dat we uit terechte boosheid over wat ons niet aan de EU bevalt, het zicht verliezen op het belang dat wij bij Europese samenwerking hebben. Al meer dan een decennium span ik mij in om het gereis van het Europese Parlement tussen Brussel en Straatsburg te stoppen. Uitgangspunt daarbij is dat ik van oordeel ben dat een Parlement zelf moet kunnen bepalen waar het wil vergaderen en dat het logisch is dat de medewetgever en controleur op de zelfde plaats verkeert als de andere overheden. Met andere woorden, als de Commissie en de Raad toch hoofdzakelijk in Brussel vergaderen, zou het EP daar ook permanent moeten verkeren. Maar dat moet het EP zelf ook duidelijk maken dat het dat per se wil. En hier wringt de schoen. Helaas is er in het EP zelf een grote meerderheid die geen enkel probleem heeft met het rondreizende circus. Toen premier Balkenende tijdens het vorige kabinet op een Europese Raad probeerde de opdracht van de Kamer uit te voeren om de kwestie aan de orde te stellen, stond hij helemaal alleen. De eerste die hem in de steek liet was overigens Borrell, toenmalig voorzitter van het EP. De Nederlandse Europarlementariërs strijden ook allemaal voor deze goede zaak, maar slagen er zelden in hun eigen fracties in het EP te overtuigen.

Voor mij is dit geen aanleiding mijn jarenlange streven te stoppen. Iedere kans die zich voordoet om hier beweging in te krijgen, zal ik blijven aangrijpen. Ook al is het voor een overgrote meerderheid van lidstaten een volstrekt onbelangrijke bijzaak. Zoals dat vaker in Europa gaat, zal de aanhouder uiteindelijk resultaat boeken, al duurt dat soms zeer, zeer lang. Dus houden we vol.

Voor heel veel Nederlanders is dat gereis een bron van grote ergernis. En terecht. Maar dat mag ons niet geheel afleiden van het zeer grote belang dat ons land heeft bij Europese samenwerking. Straatsburg, overleefd en achterhaald beleid, onvoldoende beheer van fondsen, te grote neiging om de eigen rol steeds te willen uitbouwen, het zijn zaken die erom schreeuwen te worden aangepakt en die de nimmer aflatende aandacht van het kabinet hebben. Maar tegelijkertijd vormen de interne markt, de euro, het vrije verkeer van personen, goederen, diensten en kapitaal niet alleen het fundament van de Nederlandse economie, maar ook de beste kans om de huidige crisis goed door te komen. En de best denkbare basis voor onze toekomstige duurzame en sociale samenleving. Dat mag nooit uit het oog worden verloren.

Meer informatie

Reageren op dit blog? Volg deze link.