Parlementaire enquête RSV (Rijn-Schelde-Verolme) (1983-1984)

In 1983-1984 werd een parlementaire enquête¹ gehouden naar de ondergang van het scheepsnieuwbouwbedrijf Rijn-Schelde-Verolme (RSV). Dat bedrijf was eind jaren '60 mede onder druk van de overheid door een fusie ontstaan. Aan het concern was jarenlang door de overheid forse financiële steun verleend van zo'n 2,2 miljard gulden, maar uiteindelijk ging het bedrijf in 1983 toch ter ziele.

In maart 1983 besloot de Tweede Kamer hiernaar een parlementaire enquête in te stellen. Dat was voor het eerst sinds 1956 en op basis van een in 1977 gemoderniseerde Enquêtewet. Voorzitter van de enquêtecommissie was de CDA'er Kees van Dijk².

foto RSV-enquête Opkomst en ondergang van de Rijn-Schelde-Verolme 1965-1971; 1971-1977

De parlementaire enquête werd ingesteld om te onderzoeken hoe het mogelijk was dat het bedrijf ondanks overheidssteun toch failliet ging. De commissie onderzocht het gevoerde beleid van de opeenvolgende kabinetten met in het bijzonder de besteding van daarmee gemoeide overheidsmiddelen en de op die besteding uitgeoefende controle.

De commissie concludeerde dat er - mede onder druk van de Tweede Kamer - te lang was doorgegaan met de steunverlening, dat de Tweede Kamer onvoldoende toezicht had gehouden en dat minister Gijs van Aardenne³ in 1980 de Kamer ernstig had misleid over verliezen van een onderdeel van het concern. De Tweede Kamer stuurde Van Aardenne echter niet naar huis, omdat zij hem niet alleen verantwoordelijk wilde stellen voor het debacle.

De enquête liet een onthullend beeld zien over de teloorgang van de scheepsbouw en gemiste kansen, inschattingsfouten en gekwetste ego's. Een belangrijk gevolg van de enquête was verbetering van het toezicht op uitgaven, onder andere door een grotere rol van de Kamercommissie voor de Rijksuitgaven. In volgende jaren werd, ongetwijfeld mede onder invloed van de ervaringen van het RSV-debacle, het noodlijdende Fokker-concern niet door de overheid overeind gehouden.

Oprichtig RSV

In 1971, ten tijde van economisch zware tijden en een enorme concurrentie in de scheepsbouw, fuseerden de Rijn-Schelde Combinatie en Verolme Verenigde Scheepswerven tot het scheepsbouwconcern Rijn-Schelde-Verolme (RSV) onder druk van de minister van Economische Zaken Nelissen⁴.

De Rijn-Schelde combinatie was op haar beurt ontstaan uit een fusie van Wilton-Fijenoord, de Rotterdamsche Droogdok Maatschappij en de Koninklijke Maatschappij 'De Schelde' en was op dat moment nog lang geen goed lopende eenheid. Zo bestond er nog geen schim van samenwerking; integendeel, zo bleek later uit de verhoren, men beconcurreerde elkaar nog minstens zo fel als voor de samenbundeling.

Met Verolmes bedrijven erbij kon de sfeer er nauwelijks beter op worden. En het Verolme-concern voelde zich toch al bekocht doordat het, om geld van de staat te kunnen krijgen, de noodlijdende NDSM in Amsterdam had moeten overnemen.

De periode 1973-1983

foto RSV-enquête Opkomst en ondergang van Rijn-Schelde-Verolme 1977-1982; 1983-1984

Bij de oprichting in 1971 leek het RSV-concern wel levensvatbaar. Ook toen kort daarna landen als Japan en later ook Zuid Korea zich met dumpprijzen op de scheepsbouwmarkt meldden, meende het concern nog steeds een kans te hebben. Maar toen in 1973 door de oliecrisis de markt voor grote tankers stagneerde, besloot RSV schepen voor eigen rekening te bouwen in de hoop ze later te verkopen. Ook bood het bedrijf nafinanciering aan om annuleringen van orders te voorkomen. Dit bleken later kostbare vergissingen te zijn. Ook werden waarschuwingen dat de capaciteit van de Nederlands scheepsbouw gereduceerd moest worden in de wind geslagen.

Rond 1977 werd de overcapaciteit bij de scheepswerven pas echt duidelijk. Sluiting van werven, ook bij RSV, was eigenlijk onvermijdelijk. De regering had door de financiële steun een behoorlijke vinger in de pap en wilde daar niet aan. Dat zou immers ontslagen betekenen. RSV ging zelfs meer schepen bouwen, alleen maar om ontslagen te voorkomen. Ook toen de verliezen duidelijk werden, zo'n 200 miljoen voor de staat, wilde men niet van sluiting horen.

Wel werden allerlei creatieve oplossingen bedacht om iedereen aan het werk te houden. Zo werd op één werf alleen maar onderdelen gemaakt voor schepen die elders in aanbouw waren. Een andere werf kreeg dan opdracht om per jaar vele manuren uit te besteden aan de eerste werf. Dat lukte natuurlijk niet omdat deze zelf al zeer krap in het werk zat. Sluiting zou betekenen dat er duizenden werknemers op straat zouden komen te staan, dus gingen de overheidssubsidies jarenlang door.

In 1979 werd de grote scheepsbouw afgesplitst en stortte RSV zich in een aantal nieuwe avonturen zoals de bouw van energiecentrales in Algerije en de ontwikkeling van een kolengraafmachine voor de Amerikaanse markt. Beide projecten mislukten en kostten het concern honderden miljoenen guldens.

Andere factoren die de ondergang veroorzaakten waren de kleine thuismarkt als afnemer en het sociaal-politieke klimaat van de jaren 70. Onder invloed van de groeiende werkloosheid werd grote betekenis toegekend aan arbeidsplaatsen ondanks het feit dat dat niet rendabel was. Dit was maar een deel van de verklaring voor de grote moeilijkheden waarin de Nederlandse scheepsbouw verkeerde.

Parlementair onderzoek

Toen in volle omgang duidelijk werd dat de RSV zijn ondergang tegemoet ging, ondanks de gigantische bedragen aan overheidssubsidie, werd er al snel geroepen om diepgaand onderzoek. Op 19 februari 1983 verleende de rechtbank in Rotterdam het scheepsbouwconcern Rijn-Schelde-Verolme (RSV) surseance van betaling. In de loop der jaren had de overheid RSV 2,7 miljard gulden financiële steun verleend en resteerde een verlies van 2,25 miljard gulden. Precies een maand later op 24 maart 1983 gaf de Tweede Kamer op initiatief van CPN-Kamerlid Evelien Eshuis⁵ opdracht tot een parlementaire enquête.

De enquêtecommissie kreeg van de Tweede Kamer de opdracht om onderzoek te verrichtten naar:

• - 

  het overheidsbeleid door opeenvolgende kabinetten ten aanzien van de RSV
• - 

  de besteding van de overheidsmiddelen en op die besteding uitgeoefende controle
• - 

  de gang van zaken in en rond het RSV-concern vanaf het begin in de jaren 60
• - 

  waarom de onderneming, ondanks vrij omvangrijke overheidssteun, toch failliet ging

De enquête werd tussen maart 1983 en oktober 1984 gehouden. Ruim anderhalf jaar was de commissie bezig met het verzamelen van gegevens en het verhoren van de betrokkenen. In oktober 1984 volgde het eindrapport waarbij de commissie zich vooral geconcentreerd had op haar taakopdracht die zij gekregen had van de Tweede Kamer. Andere zaken die naar boven kwamen tijdens het onderzoek werden daardoor wat onderbelicht. De bewindvoerders hadden, na de surseance van betaling, nog zeven jaar nodig om de wirwar van bedrijven te ontknopen.

Voorzitter van de enquêtecommissie was de CDA'er Kees van Dijk. De beide ondervoorzitters, Marcel van Dam⁶ (PvdA) en Theo Joekes⁷ (VVD), speelden een belangrijke rol bij de verhoren en de verslaglegging.

Openbare verhoren

Op 19 maart 1984 begon de commissie met de openbare verhoren. Eerst werd de periode doorgenomen tot aan de officiële oprichting van RSV in 1971. In april werd de periode vanaf de oprichting tot december 1977 (val kabinet-Den Uyl) besproken. Half juni tot half juli volgden de verhoren over de jaren tot aan de datum van 9 februari 1983, het moment van surseance van betaling.

De door onderzoekscommissie gehoorde getuigen waren verantwoordelijke ministers die behoorden tot de opeenvolgende kabinetten en hun staatssecretarissen, betrokken ambtenaren en leden van beide kamers der Staten-Generaal, Leden van directies, ondernemingsraden, vakbonden en financieringsinstellingen en werknemers van het concern.

Conclusies

In het rapport uitte de commissie sterke kritiek op het beleid dat de opeenvolgende kabinetten gevoerd hadden: ontoereikend en niet eenvormig ten opzichte van de zwakke onderneming in moeilijke economische omstandigheden. De rol van de overheid was opmerkelijk groot in het ontstaan en lange voortbestaan van de RSV.

Het gevolg van dit beleid waren grote financiële verliezen en het verlies van meer dan 18.000 arbeidsplaatsen. Minister Van Aardenne was hierdoor onder grote druk komen te staan tussen de eisen van vakbonden, de Tweede Kamer en de harde economische situatie.

De informatie die minister Van Aardenne echter aan de Kamer over de afwikkeling van ROS-verliezen (Rotterdamse Offshore en scheepsbouwcombinatie, een onderdeel van het concern) verstrekte in april 1980 was ronduit misleidend, en daarom onaanvaardbaar.

De Tweede Kamer was op haar beurt te vaak afwezig, onoplettend of vergeetachtig geweest, waardoor controle op het beleid niet goed werd uitgevoerd. Ook de Tweede Kamer was evenals de gehele overheid mede verantwoordelijk voor het ontstaan, het voortbestaan en uiteindelijke ondergang.

Verder werden er in korte tijd honderden miljoenen defensiegeld aan de RSV toevertrouwd zonder behoorlijke dekking maar ook zonder dat de overheid meer invloed op RSV kreeg. Ook de leiding van de RSV ging niet vrijuit. De bestuurlijke en organisatorische zwakte van het concern kwamen volgens de commissie voor een groot deel voort uit de ontstaansgeschiedenis van RSV. Het was een kunstmatig maar zwak product dat tot stand kwam onder sterke druk van het kabinet. Inschattingsfouten en vals optimisme in de leiding van het concern deden de rest.

Tien van de twaalf jaar dat RSV bestond waren crisisjaren, economisch ging het slecht, de concurrentie was moordend. Niet alleen Nederland kampte met verlieslijdende ondernemingen in deze bedrijfstak. Vele andere Europese landen vertoonden hetzelfde beeld waarbij ook die bedrijven met nationale steun krampachtig probeerde een deel van de scheepsbouwcapaciteit en werkgelegenheid in stand te houden.

Aanbevelingen

De commissie deed ook nog een paar conclusies en aanbevelingen met het oog op toekomstige enquêtes omdat de commissie zelf te maken kreeg met onvoorziene situaties bij de wetgeving rond de Parlementaire Enquête waardoor bijvoorbeeld medewerking van personen moest berusten op vrijwilligheid. Andere aanbevelingen waren:

• - 

  inschakeling van deskundige medewerkers om de onderzoekscommissie met gerichte deskundigheid op bepaalde terreinen te versterken.
• - 

  leden van de enquêtecommissie voor de duur van het onderzoek vrijstellen van andere Kamerwerkzaamheden.
• - 

  eenduidigere regelingen van de verplichting tot het overleggen van stukken en het openbaar maken van bijzondere belangen.

Kolengraafproject

Een van de geruchtmakende affaires in het RSV-drama was het kolengraafproject, de grootste flop in de RSV-geschiedenis. De kolengraver was een apparaat dat schoon en goedkoop kolen kon halen uit dunne steenlagen. De verwachtingen rond dit apparaat waren erg hoog en men dacht dat dit project de RSV uit het slop kon halen.

Tussen RSV en haar Amerikaanse zakenpartners werd op een gegeven moment een overeenkomst gesloten om 60 kolengravers te leveren. Op dat moment was het apparaat nog niet geheel ontwikkeld en vertoonde nog tal van kinderziekten en er waren leveringsproblemen. De winsten vielen tegen en begin 1983 ging de Amerikaanse partner Stacy failliet en werden de kolengravers in beslag genomen. Het kolengraaf-project mislukte omdat Stacy het alleenrecht in Amerika had op die apparaten.

Operatie paashaas

In Algerije zat de RSV met een probleem dat de Algerijnen niet betaalden voor extra werk dat nodig was bij de bouw van een paar grote elektriciteitscentrales, een aardgasproject en de levering van twee 'waterinjectie'-installaties. RSV legde toen vlak voor Pasen abrupt het werk stil en het personeel werd naar huis gehaald.

De onderhandelingen met de Algerijnen werden weer hervat en de contracten werden herzien. De actie was nogal omstreden omdat het onder andere de verhoudingen tussen Nederland en Algerije behoorlijk kon verslechteren. Verscheidene betrokkenen staken hun kop in het zand, hun naam was haas.

Mismanagement, te grote overheidsbemoeienis, een paar grote tegenslagen, de slechte economische situatie. Ze zijn in het onderzoek glashelder de belangrijkste oorzaken gebleken van het debacle van het concern. De Tweede Kamer had onvoldoende toezicht gehouden en minister van Ardenne had in 1980 de Kamer zeer ernstig misleid over verliezen van een bepaald onderdeel van het concern.

De parlementaire behandeling van het eindrapport vond plaats in december 1984. Begin 1985 was er een debat over de positie van de minister van Economische Zaken, de heer Van Aardenne. En de discussie met de enquêtecommissie startte eind februari 1985.

De Tweede Kamer keurde de handelwijze van de minister niet af, omdat zij hem niet alleen verantwoordelijk wilde stellen voor het debacle. Hij bleef in het kabinet maar zijn positie was door de uitkomst van de enquête wel ernstig geschaad. Hij keerde niet terug in het volgende kabinet.

Wetgeving

De enquête leidde niet tot het aftreden van diverse verantwoordelijken maar had wel andere gevolgen. Het steunverleningsbeleid van de overheid werd daarna veel kritischer onder de loep genomen en resulteerde in een revitalisering van de parlementaire controle en een wetsvoorstel over het wijzigen van de enquêtewet.

Met name op het gebied van begrotingsvoorbereiding werd naar aanleiding van de RSV-enquête een commissie ingesteld. Deze commissie moest voorkomen dat zoals bij de RSV, achteraf bleek dat enorme bedragen aan overheidssteun zonder noemenswaardige parlementaire controle waren verdwenen in de bodemloze put van de scheepsbouw. De commissie deed een groot aantal aanbevelingen zodat de controle van de kamer op de uitvoering van het beleid en de begroting vergroot werden.

De enquêtewet werd gewijzigd naar aanleiding van opgedane ervaringen van de RSV-enquêtecommissie. De belangrijkste wijzigingen hielden in dat de commissie het recht kreeg om alle voor hen belangrijke stukken in te zien of er beschikking over te krijgen. Verder werd verplicht dat getuigen moeten gehoorzamen aan de oproep van de commissie om als getuige of deskundige verhoord te kunnen horen en indien er personen weigeren deze een proces-verbaal te geven.

Na de ondergang van het RSV-concern is de Nederlandse overheid zeer terughoudend geworden met het verlenen van staatssteun aan de scheepsbouw. Toch is de Nederlandse fiscus wel vriendelijk voor deze industrie door gunstige regels voor investeerders (belastingvoordeel) en vermogensvrijstelling voor ondernemers in te voeren.

• - 

  A.F.P. Wassenberg, Dossier RSV: schijnbewegingen van de industriepolitiek (1983)
• - 

  R.J. Blom, RSV. Een financiële scheepsramp (1984)
• - 

  Ronald Kroeze, De herontdekking van de parlementaire enquête (2025)

Meer over

• 1. 

  De Tweede Kamer, de Eerste Kamer en de Verenigde Vergadering hebben een grondwettelijk recht van enquête. Het recht houdt in dat Kamers een onderzoek kunnen instellen naar een specifiek onderwerp, om op die manier de regering te controleren. In de praktijk wordt het recht vooral door de Tweede Kamer gebruikt. De Eerste Kamer en de Verenigde Vergadering hebben het middel nog nooit gebruikt, hoewel er in de Eerste Kamer wel eens pogingen toe zijn gedaan.
   
• 2. 

  Uit de CHU afkomstige CDA-politicus van streng gereformeerden huize. Begon zijn loopbaan in Zuid-Afrika en was daarna bestuursambtenaar in Nieuw-Guinea. Werkte vervolgens onder meer bij de Wereldbank en was raadslid in Rotterdam. In de Tweede Kamer aanvankelijk woordvoerder volkshuisvesting, maar hij hield zich spoedig ook bezig met financiën, handelspolitiek en economische zaken. Werd in het tweede kabinet-Van Agt minister voor ontwikkelingssamenwerking. Keerde in 1982 terug naar de Kamer en maakte toen furore als voorzitter van de parlementaire enquêtecommissie RSV. Op het eerste gezicht een steile calvinist, maar beschikkend over droge humor. In het tweede kabinet-Lubbers minister van Binnenlandse Zaken en toen enige tijd uitgeschakeld door hartklachten. Besloot zijn politieke loopbaan als senator.
   
• 3. 

  Liberaal wis- en natuurkundige met een brede maatschappelijke en culturele belangstelling. Speelde in de VVD dertig jaar een belangrijke rol. Voor hij in de landelijke politiek kwam directeur van een ijzergieterij. In de Tweede Kamer tijdens het kabinet-Den Uyl financieel woordvoerder van de oppositie. Minister van Economische Zaken in de kabinetten-Van Agt I en -Lubbers I (in dat kabinet tevens viceminister-president). Kreeg onder meer te maken met de teloorgang van de Nederlandse scheepsindustrie. 'Aangeschoten wild' door de RSV-enquête, vanwege het onjuist informeren van de Tweede Kamer. Was in 1994 als informateur 'wegbereider' van het paarse kabinet en zag die benoeming als een rehabilitatie. Gedegen stabiele figuur.
   
• 4. 

  Intelligente KVP'er uit Zeeuws-Vlaanderen, die al jong door zijn gemakkelijke omgang met mensen bekwaam leiding gaf aan de organisatie van katholieke middenstanders. Zoon van een polderopzichter, tevens enige tijd waarnemend burgemeester. Kleine, hardwerkende en sobere man, die in de Tweede Kamerfractie snel een belangrijke positie kreeg. Begin 1970 werd hij tussentijds minister van Economische Zaken in kabinet-De Jong als opvolger van De Block. Was in het kabinet-Biesheuvel minister van Financiën en viceminister-president. Speelde een belangrijke rol bij het ontstaan van de kabinetscrisis in 1972 door vast te houden aan zijn bezuinigingsdoelen. Stond bekend vanwege een soms wat opvliegend karakter. Na zijn politieke loopbaan topman van de AMRO-bank, die hij in 1990 met ABN liet fuseren.
   
• 5. 

  CPN-Tweede Kamerlid. Voor zij in de politiek kwam lerares en actief in het buurtwerk. Lesbienne en vertegenwoordigster van de feministische vleugel van haar partij. Onder meer woordvoerster voor economische zaken. Belangrijkste initiatiefneemster van de parlementaire enquête naar de ondergang van het RSV-concern. Maakte ook deel uit van die enquêtecommissie.
   
• 6. 

  Sociaaldemocraat die bekendheid kreeg als VARA-ombudsman en daarna vooraanstaand PvdA-politicus en omroepbestuurder werd. In het kabinet-Den Uyl bevorderde hij als staatssecretaris de bouw van woningen voor jongeren en alleenstaanden (Van Dameenheden). Daarna voerde hij fel oppositie tegen het huurbeleid van zijn opvolger Brokx en het woningbeleid van minister Beelaerts. Was een jaar minister in het kabinet-Van Agt II. Speelde, opnieuw Kamerlid zijnde, een prominente rol als vicevoorzitter van de enquêtecommissie RSV. Sloot zijn loopbaan af als voorzitter van de VARA. Gewiekst debater, sofistisch ondervrager in het programma 'De achterkant van het gelijk' en kritisch Volkskrant-columnist, die steeds meer afstand nam van de PvdA en daarmee later brak.
   
• 7. 

  Begaafd, met veel gevoel voor Britse humor uitgeruste, VVD-politicus die hechtte aan een onafhankelijke opstelling. Zoon van een vooraanstaande VDB- en PvdA-politicus. Begon zijn loopbaan bij de BBC en was Londens correspondent van de NRC. Repatrieerde in 1959 om in Leiden rechten te studeren. In 1963 Tweede Kamerlid en in 1964 afgestudeerd. Financieel woordvoerder die in 1965 namens zijn fractie als eerste een tegenbegroting indiende. Kwam in 1984 door zijn opstelling in de RSV-enquêtecommissie in conflict met de partijleiding. Wist in 1986 via voorkeurstemmen echter zijn zetel te behouden. Was de laatste periode in de Kamer vooral actief als commissievoorzitter en presidiumlid. Anglofiel en schrijver van detectives en gedichten. Leed in ernstige mate aan manische depressiviteit.
   
• 8. 

  Sympathieke en bescheiden parlementarier van D66 die in 1982 zijns ondanks de voorman werd van de partij die toen op sterven na dood leek. Zoon van een huisarts. In 1971 op 28-jarige leeftijd Tweede Kamerlid en, na gedwongen vertrek in 1972, in 1977 opnieuw gekozen. Was vooral deskundig op financieel-economisch gebied. Leek niet in de wieg gelegd voor het leiderschap, maar slaagde er wonderwel in de fractie te bevrijden van de frustraties, opgelopen tijdens het mislukte avontuur van het kabinet-Van Agt/Den Uyl. Was lid van de parlementaire enquêtecommissies RSV en paspoort. Bij zijn collega's gewaardeerd voorzitter van de Kamercommissie voor de rijksuitgaven. Was zes jaar lid van de Rekenkamer en vijftien jaar lid van de Europese Rekenkamer.
   
• 9. 

  Tamelijk behoudende katholieke justitie- en politie-woordvoerder van het CDA in de Tweede Kamer. Was advocaat en wetgevingsjurist. Ondernam met Stoffelen (PvdA) een vergeefse poging om een parlementaire minderheid het recht op enquête te verlenen. Was zelf lid van de enquêtecommissie RSV en van de enquêtecommissie uitvoeringsorganen sociale zekerheid. Speelde een belangrijke rol bij de behandeling van het Nieuwe Burgerlijke Wetboek. Was voorzitter van de commissie voor Binnenlandse Zaken en later van de commissie voor Justitie.
   
• 10. 

  In de jaren tachtig landbouw-woordvoerder van de PvdA in de Tweede Kamer. Was voordien ambtenaar bij de Europese Commissie in Brussel, waar hij ook voorzitter van de PvdA-afdeling was. Nam met de CDA'er Van Noord het initiatief om de regelgeving voor huisvesting van legbatterijkippen te verbeteren. Maakte deel uit van de parlementaire enquêtecommissie RSV en van de subcommissie die zich met de visfraude bezighield. Als oud-VVD-lid een wat a-typische PvdA'er. Na zijn Kamerlidschap voorzitter van enkele productschappen.
   
• 11. 

  Rotterdamse advocaat die in de VVD tot de vooruitstrevende vleugel hoorde. Kwam in 1982 in de Tweede Kamer en maakte deel uit van de enquêtecommissie RSV. Nam in tegenstelling tot Joekes afstand van de negatieve conclusie over zijn partijgenoot Van Aardenne. Woordvoerder justitie en studiefinanciering. Klom later op tot vicefractievoorzitter. Minister van Justitie in het kabinet-Kok II en van Defensie in het kabinet-Balkenende I. Trad af nadat in het rapport van enquêtecommissie bouwfraude was geconcludeerd dat hij de Kamer onvolledig had geïnformeerd. Tegenstander van te grote inperking van de persoonlijke levenssfeer. Hem werd soms verweten tamelijk lui te zijn, maar hij bracht niettemin de nodige wetgeving tot stand. Was in 2011-2014 voorzitter van de VVD.
   
• 12. 

  Bescheiden, beminnelijk en blijmoedig SGP-Tweede Kamerlid. Kwam in 1971 in de Kamer toen zijn vader, die jarenlang het 'gezicht' van de SGP was geweest, overstapte naar de Eerste Kamer. Liet het SGP-geluid vooral horen bij beschouwingen over financiën, economische zaken, sociale zaken, buitenlandse zaken en defensie. Was overigens een matig spreker. Maakte deel uit van de RSV-enquêtecommissie en van de enquêtecommissie uitvoeringsorganen sociale zekerheid. Trad vanaf 1989 vooral in ochtendvergaderingen vaak op als fungerend Kamervoorzitter. Pleitbezorger van beperking van dierproeven. Ook toen hij nestor van de Tweede Kamer was geworden, bleef hij Van Dis jr.
   
• 13. 

  In 1983 werd voor het eerst na ruim een kwart eeuw weer een parlementaire enquête gehouden. Die enquête, naar de ondergang van het concern Rijn-Schelde Verolme (RSV), werd een succes. Het onderzoek door de commissie onder voorzitterschap van de CDA'er Van Dijk en van de vicevoorzitters Van Dam (PvdA) en Joekes (VVD) trok veel publieke belangstelling en het eindrapport werd geprezen. Wel bleek dat een rapport van een enquêtecommissie politiek gevoelig kan zijn.
   
• 14. 

  De Tweede Kamer, de Eerste Kamer en de Verenigde Vergadering hebben een grondwettelijk recht van enquête. Het recht komt er op neer dat de Kamers een onderzoek kunnen instellen naar een specifiek onderwerp om op die manier de regering te controleren. Bij een parlementaire enquête zijn getuigen, in tegenstelling tot bij een 'gewoon' onderzoek, verplicht te verschijnen en vinden de verhoren onder ede plaats.