Over die lege stoel aan de Kersttafel - Hoofdinhoud

Kerst is voor veel mensen toch een van de fijnste momenten van het jaar. Kerstboom in huis. Gezelligheid met familie en vrienden. Veel eten op tafel. Mooie wandelingen in de sneeuw. Maar helaas is dat niet voor iedereen zo.

Het afgelopen jaar heb ik als Kamerlid veel mensen gesproken die slachtoffer waren geworden. Slachtoffer van geweld. Van verkrachting of misbruik. Van het noodlot. Mensen waarbij iets gebroken is dat nooit meer heelt. Gezinnen waar een lege stoel aan tafel staat. Mensen voor wie kerst nooit meer hetzelfde gaat zijn.

Zo sprak ik een politieagent die rond de feestdagen zo was mishandeld, dat zijn gedachten iedere jaarwisseling terug gaan naar dat moment. En ik sprak verschillende ouderswaarvan het kind is vermoord. En meerdere vrouwen die te maken hebben gehad met seksueel geweld. Verkracht toen ze naar huis fietste, misbruikt binnen de muren van de kerk of achtervolgt door afbeeldingen op internet.

Mijn oproep deze kerst is: laten we naar elkaar omzien.

Het is pijn die diep zit. Pijn die je niet altijd aan iemands gezicht kan aflezen. Als mij zoiets zou overkomen, dan zou ik willen dat ik er niet alleen voor sta. Dat er steun is, dat je gehoord wordt. En hoewel veel slachtoffers er niet om zullen vragen, is dat wel waar ze naar verlangen.

Daarom is mijn oproep deze kerst: laten we naar elkaar omzien. Een extra arm om elkaars schouder slaan, een extra berichtje sturen. Want die pijn kunnen we nooit wegnemen, maar we kunnen er wel voor zorgen dat slachtoffers zich gesteund en gehoord weten.