Wonderland met blauwe zetels - Hoofdinhoud

Indrukken van een paar weken Kamerlidmaatschap

De doos met attributen die ik heb verzameld staat klaar om mee te nemen naar mijn nieuwe werkkamer in het Tweede Kamergebouw. Het boekje met de Grondwet, een karaokeset mét microfoon (nog zonder roze plofkap) en een Domtoren van 130cm voor aan de wand.

Sinds 31 oktober is het realiteit: ik ben lid van de Tweede Kamer der Staten-Generaal. Ik ben volksvertegenwoordiger en maak deel uit van de wetgevende macht. Ik ben politica geworden.

Maar ondanks dat ik al maanden warmloop langs de zijlijn, begint het inwerken nu echt. En ik voel me daarbij als een blije Alice in Wonderland. Waarin ik geconfronteerd word met afkortingen die ik wel kan verklaren, maar nog niet uitleggen. Met de hard rinkelende bel, die in het hele gebouw oproepen doet aan de parlementariërs in een voor mij nog niet begrijpelijke code. Met al die politici en journalisten die bekend zijn van televisie en die me nu groeten in de wandelgangen.

In deze blog een korte blik op de eerste paar weken van Judith in Wonderland.

Aandachtig luisteren

De eerste twee dagen op de agenda: het debat over de regeringsverklaring. Op dag één alle fractievoorzitters van de politieke partijen. De tweede dag de minister-president. Twee dagen lang luisteren in de plenaire zaal op de achterste rij. Dat lukt goed bij getalenteerde sprekers, zoals Klaas Dijkhoff, en spannende interruptiedebatten. Maar heel eerlijk is mijn aandacht niet tweemaal dertien uur constant optimaal. Zeker als enigszins monotonere sprekers aan de beurt zijn. Of als er wel heel voorspelbare teksten worden geuit. Dan is de mobiele telefoon een welkome afleiding. RTL maakte een flitsende compilatie met televisiebeelden van politici die bezig waren met hun smartphone. Mensen in het land snappen dat niet goed, ze verwachten dat politici er met hun aandacht bij zijn. Dat begrijp ik. We doen ons best. En sorry.

Middenkabinet

Na twee dagen debatteren volgen op donderdagavond de stemmingen over een stuk of 40 ingediende moties. De meeste ingediend door een van de oppositiepartijen. Wat de stemmingen laten zien is dat de coalitie écht een middenkabinet heeft gevormd: waar de coalitie elkaar op de inhoud kan vinden, is dat letterlijk te zien bij de stemmingen in de plenaire zaal. De PVV en de FvD zitten rechts van de voorzitter in de zaal en de SP, PvdA en GroenLinks links. Bij stemmingen over moties van de oppositie tégen het regeerakkoord, gaan de handen links en rechts omhoog. De handen van de coalitie blijven omlaag: het midden stemt niet tégen. Vanuit mijn zetel in de plenaire zaal zie ik dat midden. Het geeft een vertrouwenwekkend beeld.

Klasjes

De dagen erna loop ik als een brugklasser door het grote Tweede Kamergebouw. Mensen in het land zien van het gebouw vaak vooral de plenaire zaal met de blauwe zetels en de journalisten bij de patatbalie. Maar het is zoveel groter. Met tientallen kleinere vergaderzalen, fractiekamers en heel veel werkkamers. Met een stuk of vier restaurants, een postkamer en een magazijn.

Net als een brugklasser wil ik nog veel leren. Ik wil alle afkortingen niet alleen snappen, maar vooral begrijpen hoe ik maximaal gebruik kan maken van de bestaande procedures. Dus gretig neem ik plaats in de inwerkklasjes die door onze eigen VVD-fractie en door de griffie (de ondersteuning van de Tweede Kamer) worden georganiseerd. En ik zit als toehoorder bij regelingen van werkzaamheden en procedurevergaderingen. Omdat ik nog niet geen portefeuille heb, maakt het inhoudelijke onderwerp van de vergaderingen nog niet uit: ik wil vooral ervaren hoe het werkt.

Gastvrije werkomgeving

Het meest onder de indruk dezer dagen ben ik van het personeel van de Tweede Kamer. De vriendelijke mensen van de beveiliging: de eerste dagen maak ik allerlei fouten met mijn pasje en bezoekers en zij lossen het vol begrip op. De dienstbaarheid van de mensen bij de griffie: ik moet allerlei formulieren invullen en dingen regelen. Zij zorgen dat het allemaal supersoepel verloopt. En bovenal de gastvrijheid van de mensen in en om het ledenrestaurant. Tijdens de formatieperiode kwam ik er een paar keer en nu ik er écht ben, word ik aangesproken ‘leuk dat u er weer bent, mevrouw Tielen’. Dat voelt enorm welkom!

Echt aan de slag

Vanaf het moment dat ik weet welke portefeuille de mijne is, gaat het écht beginnen. Dan kan ik het land in om met de mensen te spreken die betrokken zijn bij het onderwerp. Dan weet ik welke mails ik zeker moet lezen. Dan kan ik me gaan voorbereiden op debatten en moties om de stem van mijn achterban te laten horen. Ik verheug me daarop! Wordt vervolgd….