Laat papa toch lekker zelf bepalen hoeveel hij werkt NRC (Anne Mulder en Tamara van Ark) - Hoofdinhoud

Liberalen staan voor keuzevrijheid. Wij willen dat mensen zelf de keuze maken hoe zij hun leven inrichten. Dus vrijheid in welke partner je kiest. Vrijheid in welk geloof je aanhangt. En vrijheid hoe je een balans aanbrengt tussen werk en privé en wat je in je vrije tijd doet. Allemaal zaken die wat de VVD betreft thuishoren achter de voordeur. Nederlanders zijn drukke types, die vaak naast hun werk nog tal van zaken oppakken. De kantine van de voetbalclub, de zorg voor een zieke ouder, actief op de school van hun kind. De ruimte die mensen daarvoor kunnen nemen, ook die bepalen zijn wat ons betreft zelf. Dat bespreek je aan de keukentafel. Als partners onderling. Want wie is de overheid om dat voor mensen te bepalen? Niemand anders dan de partners zelf, kennen de persoonlijke situaties, de wens om iets voor anderen te betekenen en de belastbaarheid binnen het gezin. Die bespreek je samen en daarna hooguit met je werkgever. Want natuurlijk, een aantal zaken is slechts in te passen als de werkgever daar ruimte voor biedt. Denk aan zorgverlof, een dag ouderschapsverlof als er kinderen komen, of gewoonweg minder werken om tijd te hebben voor andere zaken die je belangrijk vindt.

Dan klinken de proefballonnen die linkse partijen de afgelopen weken in de lucht hebben gehangen, op het eerste gehoor, best charmant. Een vierdaagse werkweek, een zesurige werkdag, een half jaar babyverlof… Wie wil dat nu niet? Maar dat is het nu juist. Niet iedereen. Moet de keuze er zijn? Zeker. Als mensen daar zelf behoefte aan hebben en het met hun werkgever kunnen regelen, prima! Maar moeten wij dat als overheid opleggen? Zeker niet.

En wel om drie goede redenen.

In de eerste plaats dus die principiële reden. Wij liberalen willen niet dat de overheid ons oplegt hoe wij zouden moeten leven. Laat mensen zelf bepalen hoeveel tijd zij aan hun werk willen besteden. Dat hoort thuis achter die voordeur, aan die keukentafel, mAr niet in extra wet- en regelgeving. We leven niet meer in de tijd dat de overheid vrouwen dwong te stoppen met werken als ze trouwden en kinderen kregen. Die tijd hebben we gelukkig ver achter ons gelaten. Dus wat de VVD betreft bepaalt die overheid dat dan ook als het gaat om een half jaar babyverlof. Er zijn er velen die daar geen enkele behoefte aan hebben. Zoveel mensen, zoveel wensen.

In de tweede plaats, omdat dit soort proefballonnetjes, dit soort sympathiek klinkende betutteling, geld kost. We herhalen het nog maar eens, gratis bestaat niet. Dus draaien werkgevers op voor de meeste van de kosten en plichten die met dit soort regelingen gemoeid zijn. Zijn zij het die al deze rechten moeten slikken en tegelijkertijd geacht worden enthousiast te blijven over het aanbieden van vaste arbeidscontracten. En vinden wij allen die niet juist zo belangrijk? Dan moeten wij ons realiseren dat door het nóg verder optuigen van de kerstboom aan regelingen die ons land al kent, deze partijen alleen maar bereiken dat er straks geen werkgever meer te vinden is die nog iemand in vaste dienst wil aannemen.

Tot slot. Niet alleen aan de draagkracht van de werkgever komt een einde, ook aan die van de overheid. Die overheid, die garant moet staan voor die mensen in onze samenleving, die geen keuze hebben. Die geconfronteerd zijn met een ernstige ziekte of een chronische beperking. Die in hun werkzaam leven korte tijd tegenwind ervaren en een steuntje in de rug nodig hebben om daarna weer verder te kunnen. Voor díe mensen hebben we goede regelingen nodig. Laten we de beperkte middelen van de overheid, voor die mensen inzetten. Zo voorkomen we dat we onnodige regelingen, waar niemand op zit te wachten, als paddestoelen uit de grond laten schieten, maar erger nog, zo werken we in de hand dat we tegelijkertijd die de regelingen in gevaar brengen die bedoeld zijn voor de mensen die de zorg en ondersteuning van diezelfde overheid, hard nodig hebben.

Tamara van Ark en Anne Mulder geplaatst in NRC Handelsblad op 7 oktober 2015