Blog: Laura van Vuuren ‘Wannebinnenhof’ - Hoofdinhoud
Op een koude avond loop ik door Den Haag. Op zoek naar de ingang van het Tweede Kamergebouw. Waar was het ook alweer? Eindelijk heb ik het gevonden. Aan de aardige dames van de beveiliging vertel ik met wie ik een afspraak heb. “Moet je dan bij de ingang van Lange Poten of Plein zijn?” Snel stamel ik dat het volgens mij Plein was. “Dan moet je hier naar buiten, rechts, bocht om en daar heb je dan de ingang.”
Na een lange tocht van twee minuten sta ik dan eindelijk bij de goede ingang. Vol spanning loop ik naar binnen, eraan denkend dat ik moet doen alsof ik weet waar ik mee bezig ben. Bij de balie zit een jongen van een jaar of 25, niet zo heel oud dus. Met zijn aardige stem vraagt hij voor wie ik kom. Waarschijnlijk heeft hij die vraag al zo’n honderd keer opgedreund vandaag. “Goedemiddag, ik ben Laura van Vuuren en heb een afspraak met Mohammed Mohandis.”
“Zou ik een identiteitsbewijs mogen zien?” vraagt de aardige jongeman.“Uhh ja, natuurlijk.” Stamel ik een beetje ongemakkelijk. Gelukkig staat de afspraak in zijn computer en krijg ik een bezoekerspas.
Nadat ik door de glazen beveiligingsdeur ben gekomen, neem ik plaats op een bank. Dus hier lopen al die Kamerleden en andere belangrijke politieke figuren? Ik ben een kwartier te vroeg voor mijn afspraak, dus ik kan rustig al mijn vragen doornemen. Bij iedereen die langskomt vraag ik me af of dat degene is die me komt ophalen voor het interview.
Een paar minuten voor het interview loopt er een vrouw op me af. “Kom jij voor het interview met Mohammed Mohandis?” Aah gelukkig, ze zijn me niet vergeten. We moeten door een beveiligde deur en nog een roltrap op voordat we er zijn. Nonchalant staat hij tegen een muurtje. Ik zie dat hij bezig is met zijn mobiel. Ineens schieten er allemaal vragen door mijn hoofd. Is hij aan het sms’en? Aan het whatsappen? Zou je hier eigenlijk wel gratis WiFi hebben?
We maken kennis en ik loop achter hem aan naar het restaurant voor de Kamerleden. Eigenlijk mag ik hier niet komen, want het is alleen voor Kamerleden. Maar voor mij wordt een uitzondering gemaakt, want ik ben met een Kamerlid. En niet zomaar een Kamerlid. Mohammed Mohandis is van de Partij van de Arbeid en is al jaren politiek actief. Al tien jaar. Misschien denk jij nu: er zitten mensen in de politiek die er al twintig jaar inzitten! Maar Mohammed is pas 27 en dus op zijn zeventiende al de politiek in gegaan.
“Toen ik twaalf was, vond ik de politiek al interessant. Ik volgde Kamerdebatten, maar ik begreep niet alles. Het was soms ook heel saai. Natuurlijk was de politiek niet altijd even interessant, vooral toen ik een jaar of vijftien was. Dan zijn andere dingen natuurlijk ook interessant, maar interesse in de politiek bleef. Toen ik zeventien was, werd ik lid van de jongerenpartij van de Partij van de Arbeid. Drie jaar later kwam ik door 1356 voorkeursstemmen in de gemeenteraad van Gouda. En afgelopen september stond ik bij de Tweede Kamerverkiezingen op de 33ste plaats van de kandidatenlijst van de PvdA. Daarom ben ik op de 20ste van September beëdigd als Tweede Kamerlid.”
Mohammed is een politicus in hart en nieren, maar heeft naast de Tweede Kamer ook een ander leven. Hij vindt voetbal erg leuk om te zien, maar zaalvoetbal is de sport die hij beoefent. “Ik ben met voetbal opgegroeid en heb dit ook mijn hele jeugd gedaan.
Naast voetbal probeert hij ook zoveel mogelijk tijd door te brengen met zijn familie en vrienden. Mohammed ziet ze niet heel vaak, maar probeert zijn ouders toch wel iedere week te zien. Zijn vrouw ziet hij natuurlijk ook niet veel. “Ze weet hoe graag ik dit wil.” Op de vraag wat hij het liefst doet als hij thuis is, antwoordt hij koken. Hij vindt het erg leuk om in de keuken te staan en allerlei gerechten klaar te maken. “Dit doe ik vaak op zondag, een van de weinige dagen dat ik vrij heb.” Op straat wordt hij ook weleens aangesproken, vooral in Gouda, waar hij bekend is geworden door zijn werk als jongerenvertegenwoordiger en gemeenteraadslid. “Ze vragen dan wat ik ergens van vindt, of er ontstaan een discussie. Eigenlijk zit alleen Hoger onderwijs, wetenschap en sociaal leenstelsel in mijn portefeuille, maar dat weten de meeste mensen natuurlijk niet. Als ze mij op straat tegenkomen, vragen ze dus ook dingen aan mij die niet in mijn portefeuille zitten.”
Zelf vindt hij dat hij een doorzetter is. “Ik kan soms erg nadenken en twijfelen, maar uiteindelijk ga ik wel door. Mijn echte slechte eigenschap is niet ontbijten. Dat sla ik nog wel eens over, maar ik weet dat het heel ongezond is. Dat probeer ik dus wel te verbeteren.”
De tip van Mohammed voor iedereen die iets wil bereiken is: “Knokken voor je toekomst, je krijgt het niet gepresenteerd. Het gaat niet om je afkomst, maar werken aan een toekomst.”