Bij het overlijden van Cornelia de Ruijter-Maartense - Hoofdinhoud

Foto Flickr / PvdA

Ik ben geboren in 1966 en in de ogen van mijn kinderen is dat heel lang geleden. In 1966 was Cornelia de Ruijter-Maartense al 42 jaar lid van de sociaaldemocratische beweging. Eerst de SDAP en direct na de oorlog de Partij van de Arbeid. In haar wereld kwam ik dus nog maar net kijken. Mevrouw De Ruijter is afgelopen maandag gestorven in haar woonplaats Middelburg op 106-jarige leeftijd. Zij was een van onze oudste leden van het eerste uur.

Ik heb mevrouw De Ruijter nooit ontmoet, en dat is jammer omdat het altijd mooi is om met mensen van de oude generatie sociaaldemocraten te mogen praten. Hun blik kan juist met de jaren levenservaring heel verfrissend zijn. In 1924 was ze 18 jaar en zij heeft dus haar hele leven mogen stemmen. Iets wat voor mijn dochters vanzelfsprekend is, was in die tijd een net verworven recht: het stemrecht voor vrouwen. Wat zou mevrouw De Ruijter hebben gevonden van de nieuwe generatie vrouwen in de Tweede Kamer? Wat zouden haar opvattingen zijn geweest over het aantal vrouwelijke bewindspersonen?

Mevrouw De Ruijter heeft in alle heftigheid de crisis van de jaren '30 meegemaakt, de tijden van grote werkloosheid en heftige armoede, de Tweede Wereldoorlog, de wederopbouw in de jaren '50, de vernieuwingsdrang in de jaren '70 binnen de Partij van de Arbeid, jeugdwerkloosheid in de jaren '80, hoe heeft zij dit allemaal meegemaakt? En hoe keek zij met al haar ervaring dan weer juist naar deze tijd.

Ik had graag gehoord waarom ze van af haar 18de lid was geweest van de Partij van de Arbeid en waarom ze dat ook al die jaren zo trouw is gebleven. Ik had haar daar graag mee gecomplimenteerd en ook van haar willen leren hoe ik ook de nieuwe generatie PvdA'ers zo ver kan krijgen om weer lid te worden en te blijven. De vanzelfsprekendheid waarmee zij lid werd en bleef is iets waar ik als huidig voorzitter alleen maar diep voor kan buigen.

Cornelia de Ruijter-Maartense is overleden. Ik heb haar en haar leven niet gekend, maar het mooie van een beweging als de PvdA is dat het altijd voelt als iemand van je eigen rode familie. Iemand waarvan je weet dat ze de waarden en de idealen van onze partij moet hebben ondersteund, alleen al door haar jarenlange trouw. Vaak merk ik dat mensen altijd willen vernieuwen, willen veranderen, maar soms is het ook mooi om even stil te staan bij alles waar we al zo lang voor staan en altijd voor zullen blijven staan. Mensen die zo loyaal zijn geweest aan de beweging zijn op hun manier ook de pareltjes van de partij.