Ode aan Edith

Met dank overgenomen van J.L. (Hans) Spekman i, gepubliceerd op donderdag 30 augustus 2012, 14:34.

Gisteren was ik in Lelystad bij de crematie van Edith Mastenbroek. Voor wie haar niet kende: Edith was een prachtige meid die eind jaren '90 nog meer smoel gaf aan de vernieuwingsbeweging Niet Nix. Het was een hartverscheurende bijeenkomst, Edith was pas 37 jaar en had nog een toekomst voor haar. Op haar crematie besefte ik eigenlijk pas goed hoe bijzonder Edith was en waarom ik haar altijd zo innemend had gevonden.

Edith kwam uit Lelystad, een plek waarvoor veel mensen hun neus ophalen. Een plek midden in de Flevopolder. Een plek waar mensen naar toe gingen voor een betere toekomst. Voor het eerste hoorde ik gisteren van haar vriendin van school hoe ze van Mavo, Havo naar VWO ging. En hoe er altijd een directeur op haar school was geweest die in Edith geloofde, ondanks dat ze spijbelde en lastig was.

Van haar vrienden van Niet Nix hoorde ik hoe belangrijk het was geweest voor dat clubje dat er eindelijk ook eens meisjes bij die groep jongens kwam. En hoe zij voor het eerst van hun leven leerde op te kijken naar wat meisjes ook allemaal kunnen.

Van Jet Bussemaker hoorde ik wat een geweldige studente ze was geweest, bijna cum laude afgestudeerd. Maar ik hoorde ook hoe ze hadden samen gewerkt om het debat over Europa op gang te houden. Een sociaal Europa, voor veel mensen nu pas actueel, voor Edith iets om zich 10 jaar geleden al mee bezig te houden.

Edith werd voor onze partij Europarlementarier en dat deed ze zolang ze kon. Soms dreigde men haar niet serieus te nemen, ze was jong en vrouw tenslotte. Maar ook dat pakte ze groots aan. Tijdens een vergadering waar men niet naar haar wilde luisteren, stelde ze een treffende vraag. 'Wie van u is hier ook met 90.000 voorkeurstemmen gekozen? Kunt u dan gewoon even opletten als ik praat?'

Edith verenigde in haar eentje bijna alles van de PvdA. Van Mavo naar de universiteit. Van Lelystad naar Brussel, van meisje naar zelfbewuste vrouw. En altijd altijd discussie, op zoek naar het debat in de partij tussen de mensen. Wat zonde dat zij er niet meer is. Haar lef is een voorbeeld voor mij. En wat ben ik trots dat zij er eentje van ons was.

Lees ook de herinneringen van oud-Niet Nix'ers Erik van Bruggen en Tino Wallaart aan Edith >

Meer over ...