Kies geen rechts land, maar een rechtsstaat - Hoofdinhoud
Vandaag komt het erop aan. Kan het kabinet ongehinderd zijn kabinetsplannen uitvoeren? Of zal een kritische Senaat ervoor waken dat Nederland zijn internationale verplichtingen schendt en een reeks asociale of symbolische wetgeving over zich heen krijgt? De kiezer heeft het laatste woord. De coalitiepartijen hebben zich uitgesloofd om die kiezer bang te maken voor het gevolg van een linkse meerderheid. Prompt nam de pers deze framing over: zouden de oppositiepartijen partijpolitiek gaan voeren? Met andere woorden: misbruik maken van hun meerderheidspositie? Hallo wakker Nederland! Sinds jaar en dag voeren alle fracties in de Eerste Kamer partijpolitiek. Dat is ook precies de reden waarom Rutte zo gespitst is op een meerderheid voor de coalitie in de Senaat. Want die partijen zullen altijd voor de kabinetsplannen stemmen, ook als ze niet uitvoerbaar zijn of in strijd met de Grondwet of verdragen. En dat is meteen ook de grootste zwakte van de Senaat: we toetsen de kwaliteit van wetgeving, en meestal levert dat een Kamerbrede kritische houding op. Maar als het op stemmen aankomt, maken de coalitiepartijen steevast terugtrekkende bewegingen, omdat ze uitvoering van het regeerakkoord niet voor de voeten willen lopen.
Eerste Kamerleden zijn weliswaar wijs, maar ook politieke dieren. Steun aan de coalitie heeft voorrang boven het tegenhouden van slechte wetten. GroenLinks zal geen wetten laten struikelen alleen maar om dit kabinet in moeilijkheden te brengen. We toetsen aan kwaliteitsnormen en aan onze eigen politieke standpunten. Als ik het regeerakkoord bekijk, zullen maar weinig voorstellen wat ons betreft de eindstreep halen. Het kabinet Rutte kiest namelijk voor ramkoers als het op internationale verplichtingen aankomt en is dol op stoere plannen die niet nodig zijn of geen betekenis hebben. Of die gespeend zijn van duurzaamheid en solidariteit.
Mark Rutte zelf gaf daarvan de afgelopen dagen een illustratie met zijn bespiegelingen op de omwentelingen in de Arabische landen en vooral op de dreigende situatie in Libië. Steevast brengt hij het doembeeld van Iran in stelling als hij praat over democratische hervormingen in islamitische landen. Alsof moslims en democratie niet bij elkaar horen! Beter goed gejat van Geert dan slecht bedacht, zo moet Mark geredeneerd hebben. En dat terwijl Nederland en Europa vóór de hervormingen nauwelijks hebben geïnvesteerd in de civiele samenleving om oppositiepartijen en mensenrechtenorganisaties weerbaar te maken tegen hun dictators. Nee, we waren in dialoog met de machthebbers en deden er ondertussen veel zaken mee.
De Arabische bevolking is op eigen kracht gemobiliseerd en gedraagt zich voorbeeldig. In plaats van bangmakerij zou onze regering haar met alle mogelijkheden moeten steunen. Daar hoort dus niet bij dat alle vluchtelingen uit Libië op het conto van deze fragiele landen in transitie komen. Dat is vragen om moeilijkheden. Rutte bevestigt dat de hartenkreet van Rosenthal: “we moeten alles op alles zetten om geen vluchtelingenstroom naar Europa te krijgen” geen ongelukkig gekozen formulering is. Rutte heeft er echt alles voor over, zelfs een rampenscenario in Noord-Afrika.
Dit kabinet betoont louter lippendienst aan de democratische hervormingen in de Arabische landen. Ze mogen geen enkel belang van ons in de weg zitten. Maar Rutte en consorten: vrede en stabiliteit in de wereld krijg je niet kado. Het levert uiteindelijk wel iedereen het meeste op.
Hieronder mijn opinie op de Podiumpagina van Trouw. Het is een verkorte versie van mijn weblog van maandag.