PPS-vrienden: interessante ontwikkelingen in Engeland - Hoofdinhoud
De Charlie Aptroot’s, de Ger Koopmans-en en de Paul Tang’s uit de Kamer spoorden het vorige kabinet tot het uiterste aan: maak nog méér tempo met de uitrol van Publiek-Private-Samenwerking (PPS), wat staat voor: laat publieke projecten voortaan ontwikkelen, financieren en beheren door de markt. In Engeland waren ze ook enthousiast. Tot voor kort.
het Montaigne-lyceum in Den Haag-Ypenburg is de eerste PPS-school in Nederland
De Daily Telegraph had deze week een interessant bericht over David Metter, die in korte tijd zestig miljoen pond verdiende aan PPS-projecten, over de rug van de Britse belastingbetaler.
Metter is grootaandeelhouder in het bedrijf Innisfree, dat slechts 14 medewerkers telt, maar wel (mede)eigenaar is van: 28 ziekenhuizen, 269 scholen, het Londense kantoor van het ministerie van Defensie, een Schotse autoweg en een gevangenis in Wales. De DT onthulde eerder dat het ziekenhuis in Bromley -kostprijs 118 miljoen pond- Innisfree over de looptijd van het PPS-contract 1,2 miljard pond in het laatje gaat brengen. Een de ouders van een school in Birmingham kunnen geen vrijwilligersactiviteiten meer in het gebouw organiseren om de jongeren van de straat te houden, omdat Innisfree daar 70 pond per uur voor vraagt.
De berichten zijn het vervolg op een groot schandaal bij de verbetering van een aantal metrolijnen in Londen, waar ik vorig jaar al over schreef.
Kan dat in Nederland niet gebeuren? Denk dat niet te snel. Al is het maar omdat niet alleen in kringen van VVD en CDA het enthousiasme voor PPS groot is, maar ook in PvdA-kringen iemand als Gerrit Vermeend het liefst alle publieke vastgoed wil onderbrengen bij de markt. Lees mijn inbreng bij het debat in november 2008 met toenmalig minister van Financiën Wouter Bos en CDA-verkeersminister Camiel Eurlings. En mijn verslag van een werkbezoek aan het Montaigne-lyceum, de eerste PPS-school van Nederland.
Ik ben de laatste die zal beweren dat PPS nooit en nergens een interessante optie kan zijn, maar het fundamentalistisch-naieve geloof van een meerderheid in de Kamer in de zaligmakende werking van dit fenomeen kan maar uitlopen op een ding: een grote zeperd.
NB: er zijn gelukkig ook nog verstandige volksvertegenwoordigers. Ik werd op het artikel in de Daily Telegraph gewezen door Antoinette Vietsch, tot voor kort kamerlid van het CDA.