Over de schutting. of toch maar niet. - Hoofdinhoud

Hoe vaak is al gebleken dat export van afval het voorportaal is van gerotzooi, met als enige achterliggend motief: zakkenvullerij? De Europese Unie heeft nu het licht gezien: ieder land moet voortaan zijn eigen kernafval opslaan of opruimen. Maar waarom wordt dat uitgangspunt niet verbreed?

Het dumpen van het afval van de Probo Koala was in Ivoorkust een hemeltergend voorbeeld. Maar denk nou niet dat verwerking van afval binnen de Europese Unie wél een spic & span resultaat oplevert. Lees bijvoorbeeld nog eens het verslag van de speurtocht van Remi Poppe naar de verwerking van Nederlandse loodaccu’s in België en Frankrijk.

Medio jaren negentig was in Nederland regionale verwerking nog het fundament van het afvalbeleid. Het idee daarachter was dat de publieke controle op de verwerking eenvoudig georganiseerd kan worden. Vervolgens heeft de Europese Unie zijn lidstaten verplicht om de grenzen voor afval open te gooien. Zodra je de export van rotzooi labelt met het predikaat “hergebruik” mag alles de grens over. Wat er daarna gebeurt zal het exporterende land een rotzorg zijn: uit het oog, uit het hart.

Om deze reden is het standpunt van de Europese Commissie over kernafval misschien het begin van een kentering.